Я гэтай ноччу ад сябе уцёк,ад прыцягнення недарэчных рэчаў.Што прывяду з сабою ў свой куток?Чаго не маю — прагну з тым сустрэчы.Што было ўпору — душыць, як пракруст.Знікчэмнела — чым сам я быў заўсёды.Нібы на нечы вымучаны густ — адны і тыя захады і ўсходы.I так ціхмяна без далечыні.I так маркотна ў гэтакай ціхмені.О, да каго звяртацца: адчыні,што ад мяне схавалася ў зацьменні!..
2
А што я не маю — узруненай роўнядзі нівыці горнасці неба, з якім дзе калі гаварыў ганарліва?Ці, можа, не маю турботы штодзённайці хатняга ўтулку — і ў хаце сцюдзёна?О не, я ўсё маю.Я поўны, як пляшка.Ды толькі гадзіны варушацца цяжка.Ды толькі спыняецца час, бы заважкую ношку наклалі.Ды толькі зямля ападае, як шаля.
3
Утрымайце зямлю — трава для яе зелянее. Утрымайце зямлю — для яе карагодзіць завея. Утрымайце зямлю — і для захадаў, і для ўсходаў. Утрымайце зямлю — для людзей і багоў, для іх згоды. Утрымайце зямлю — хто яшчэ разумее першародную мову надзеі.
4
Я гэтай ноччу ад сябе уцёк,ад прыцягнення недарэчных рэчаў.Што прывяду з сабою ў свой куток?Чаго не маю — прагну з тым сустрэчы.Па сцежцы ранняй я сябе дамоўпрывёў плаціць задоўжаныя чыншы.Круцілася зямля, час цёк ізноў.Ды іншы ранак быў, і я быўДы іншы ранак быў, і я быў іншы. ІНШЫ
1963
***
Не сядзіцца ў маіх казках прынцу.Ён, дзівак, шукае іх працягу.Бедны прынц, ён голы, як той прынцып,Хоча наталіць шуканняў смагу.Смешны й добры, носіць ён у сэрцыМудрасць, нібы кніжную старонку,Ды сысці з яе яму няймецца,Каб, як хлеб, раздаць сябе пароўну.Ды зямля, што выспела каменнем,Гоніцца бязлітасна за прынцам,Кпіць з яго на людзях і нязменнаГаньбіць прынцаў просты ўзнёслы прынцып.Ах, зямля! Не любіць яна казак!Хоць само жыццё мудрэй за казку.Дзівакі, хоць раз паверце сказу:Казка — гэта голай праўды маска!
1963
ПАКАЛЕННЕ
Альф. Малдонісу
Дзень паспеў для свайго перавалу.У пярэдадня — цяжкая столь.Навучаліся, як выпадала,праз нястачу, і радасць, і боль.I любоў апынулася вартай,і нянавісць займела цану.Мы знаходзім, знаходзім упарта чалавечнасць, а не ману.Да нялёгкасці першай — падробка. Не ржавее сталь праз вякі.Мы не можам быць паасобку:у нас толькі па дзве рукі.Мусяць сэрцы пільней ашчаджацца. Блізка восень, і з ёй наставаць найвялікшаму ў свеце мастацтву — да астатку сябе аддаваць.Абы ярка свяціць!..— хай сажауядаецца ў плоць і косць...А заўсёды і ўсюды пакажацень дакладна, бы компас: ты ёсць.
