На беразе сосны. Чакаюць. I чайкам зайздросцяць.I ў прострадзь глядзяць: ці не плыве карабель?На самым світанку. Заружавелі лёгкія ветразі.I — ток хваляваннястрункія целы працяў.Замітусіліся ўвішныя чайкі.А карабель усё плыў, не спыняўся, мінаў.Мабыць, да іншага берага, мабыць, да іншых соснаў.У якіх шчаслівейшая доля.У якіх літасцівейшы бог.I раптам ускінулася ў паветраі — паляцела, як птушка, адна сасна...I рынуліся ўслед за ёю іншыя, незвычайнасабою уражаныя...Астатнія так і памерлі,не здагадаўшыся паляцець.
1961
ТАКІ ВЕЧАР
Я пушчу сягоння сэрца прагуляцца. У самоце захацелася застацца. Ахінае вечар мяне змрокам,I такім спакоем некранутым,I такою лёгкасцю раскутай!Адышлі трывогі так далёка.Ахінае вечар мяне змрокам.Я пушчу сягоння сэрца прагуляцца.У самоце захацелася застацца.Я прашу: не затапчыце толькі сэрца!
1960
РУХ
Працягваюць рукі, напружваюць вочы, Зблытаўшы яву і сны,Да ісціны людзі крочаць і крочаць, Хоць ісціна — самі ж яны.У целах здаровых, пульсуючых жылах Нясуць яны праўды агонь.Самі сабе насыпаюць вяршыню, Каб імкнуцца было да чаго.Ідзіце, людзі, ідзіце, ідзіце, Ідзіце разумнай гурмой!На гэтай дарозе, святой і цярністай, Сустрэньцеся вы са мной.А сонца зойдзе і ўзыдзе зноўку На нейкай далёкай вярсце.Будзеш за сонцам імчаць наўздагонкі, Рукамі яго вярцець.Вечар палае полымем жоўтым, Гараць твае ідалы ў ім.Толькі аднойчы па сцэне прайшоў ты,— Авацый не будзе зусім.
1962
ГАРЛЕМАЎСКІ МАТЫЎ
Каралі рок-н-ролаI ўсе іншыя, чуйце!Каму рытм падуладны,Танцуйце!У рэактарах жылКроў іграе.Танец той жа адзін,Толькі назва другая.Рэчамі, што грозяцьЗадушыць гэты танец,Танец, быццам кулак,Танец — рух апантаны.Рэчы з рэчамі,Як пылінкі, злучайце!Нападайце на рэчы,Нападайце!Будзьце гучнымі,Непадобнымі будзьцеI зямлю, як пакоі,Танцамі абсталюйце.
