На сонечнай вуліцы, сцежцы сухой,Вясеннія песні гучалі,Дзяўчынкі скакалі на ножцы адной — У «класы» яны тут гулялі.Напэўна глыбока задумаўся я.Што нават і сам не прыкмеціў,Што ўжо на сярэдзіне «рая» 1 стаяў, —Навокал смяяліся дзеці.Я сённячы з імі у гульні гуляў, Забыўшы пра розныя ўзросты,Скакаў на назе, жартаваў і спяваў, — Было ўсё так добра і проста.I думкі, што ўсюды хадзілі за мной, Цяпер адляцелі далёка.У гульнях дзіцячых знайшоў я спакой.I радасна стала навокал.Мяне не прагналі з гульні малышы,Хоць класы я ўсе пераблытаў.Наш рай на зямлі — то багацце душы У дружбе сяброўскай адкрытай.Якою-б дарогай жыццё ні вяло —Я з вернага курсу не збіўся.Цяпер прада мною любоў і святло. Цяпер я ў раі апыніўся.
1956
У ЛЕСЕ Ў ПАЧАТКУ ВЯСНЫ
Вясна, і павольна вылазіць ялінка З-пад снегу, нібы птушанё,Асмяглымі пальцамі ў снезе галінкі Сабе прарабляюць акно.Прыгожыя сосны шумяць паўз дарогі Па пояс у снезе. Цяпер без панчох Пад сонца падставілі зграбныя ногі,Ступенямі стаўшы на мох.Нядоўга ўжо снегу ляжаць — ён растане,А зараз сінее і чэзне штодзень.Ён заўтра паводкай вясноваю стане,I след яго брудны закрэсліць прамень.А птушкі здалёку дамоў прыляцелі,I пырхаюць парамі ў лесе яны,I ў гнёзды пуховыя сцелюць пасцелі,I грэюцца ў промнях ласкавай вясны.Сюды я прыйшоў для вялікай сустрэчы,Мяркую вытокі кахання знайсці.I сум адляцеў мой, бо ён недарэчы На сцежках квяцістых у светлым жыцці.I першага дожджыку прагнуць сасонкі, Іх волкае голле на ветры дрыжыць.Усё тут замоўкла — не чутна гамонкі,Зямля, як цяжарная, ў стоме ляжыць.Без шапкі між дрэў я стаю ў задуменні,Падставіўшы лоб свой пад свежы павеў.Пяшчотна яго абдымаюць праменні,I новы ў душы нараджаецца спеў.А сонца аж слепіць. Раз’ятраным жарамЗямлю ахінае і лес залаціць,Аж покуль сустрэне дажджовую хмару,Маланка заззяе, і гром загрыміць.На кожным пагорку, маленькай лагчыне,На ўзлессі і шыры бязмежных палёўЖыццё навальніцай вясенняю хлыне, — I ўсё заквітнее, адновіцца зноў.
