Дабру невядомы ні стома, ні жах,Ідзе яно шляхам уласным Па свеце,Хаця і цярністы той шлях,Але ён магутны і ясны.Благога ў жыцці не зрабіла дзіця,З дабром яе зліты імкненні.З бяды я выношу яе, нібы сцяг,У светлыя дні вызвалення.Мінае зіма, і вятры ўжо не дзьмуць,Загояцца раны краіны.Няхай пакаленні аповесць складуцьАб справах сумленных дзяўчыны.
***
На небе вячэрняя ўсходзіць зараI кліча ў паход партызанаў.У лесе старым застаецца сястра,I сэрца яе ўсхвалявана.Няхай ім не выпадзе стрэцца з бядой,Хай вернуцца цэлымі людзі.Смалістыя сосны гамоняць над ёй,I льецца іх водар у грудзі.Яна ўжо не можа без справы сядзець,I пальцы смуткуюць па нечым.У бой захацелася ёй паляцець.Яна ў непакоі трапеча.От коннік імчыцца. Хрыпіць яго конь,— У пене, у мыле нясецца.У конніка ў чырвані левая скронь;I Дзіна зрываецца з месца.I конніка хутка знімае з сядла,Нясе да лясное хаціны,Ён дыхае ледзьве. Ёсць іскра цяпла, —I значыць ён выжыве ў Дзіны!
***
Светлыя снапы на трактах,Танкі ў Мінску — свята час!Ззяюць жэрламі гарматы,Вечна будзе светла ў нас!Лета ходзіць па Дуброве,Жыта спее на палях.Бацька твой, жывы-здаровы,Да цябе трымае шлях.Партызаны на дарогах, —Колькі воінаў-салдат!Ад малога да старога —Ўся краіна выйшла з хат.У натоўпе — Міхаліна,Як у моры хваль жывых.А каго спаткаць павінна?Пэўна, ўжо дзяцей сваіх!Галава — у хустцы белай,Хустка ў сонцы стала ззяць.Цела ўсё памаладзела,Ногі просяцца скакаць.Хоць гадамі твар прымяты,— Дабрата-ж на ім відна.Між штандараў, горда ўзнятых, Ўсё вышуквае яна.Ці не сон? Пазнала ледзьве,—Гэта Дзіна на кані!Хто вучыў дзяўчыну ездзіць, Меч трымаць у вышыні?У руках не меч — вінтоўка!Сонца блытае заўжды.Глянь, як хораша і лоўка Нацягнула павады!Прыгадалі тое ранне,Як дарогі замяло,Гаварылі: — Да спаткання! — Развітання-ж не было!
