Зямля мая! Слаўная наша краіна!..У ружовых світаннях — дымкі цягнікоў...Я рады, што заўжды завеш мяне сынам, Што еду па родных абшарах дамоў.Мяне сустракаеш ласкаваю гэткай,Быў верным табе я заўжды і ва ўсім.Хай вецер далёкі мне будзе за сведку:У сэрцы любоў да цябе я насіў.Дзень добры, айчына мая дарагая!У міры і ў шчасці заўсёды квітней...Я родную мову пачуў свайго краю, Убачыў пагляды зычлівых вачэй.Хвала тваім травам, вільготным ад росаў, Да іх прыхінешся — лягчэе цяжар...Табе я пад вечар свой смутак прыносіў, Каб пот асушыла, авеяла твар.Мільгаюць масты... Семафоры маячаць...Агні пазіраюць, як вочы, услед...Бы ў казцы забытае кніжкі дзіцячай,Знікае зімовы аснежаны свет.Праносяцца вёрсты... А іскры, як пырскі,Ляцяць ў наваколле... Імчыцца цягнік...Сустрэча ўжо блізка!Сустрэча ўжо блізка!I знікла адлегласць, і час ужо знік.
МАЯ ЎРАЧЫСТАСЦЬ
Старыя дарожныя ботыЯшчэ не паспеў я змяніць,I дзень мне здаецца каротак,I ноч не дае цішыні.Гляджу я, раскрыўшы павекі,На ўзоры дзівоснай разьбы,Як быццам я роўна поўвекаНа вуліцы роднай не быў!Куды я свой позірк ні кіну, —Усюды адбітак падзей,Шле час, што ні крок, мне навіны,Ён сам, што ні дзень, маладзей.Здаецца, нядаўнюю ростаньПрайшоў я абрывам крутым,А ўжо не дагнаць тыя вёрсты Нагам пастарэлым маім.Насустрач імчацца машыны,Вітаюць сябры на хаду.Сваю без памылкі мясціну Я ў руху жыццёвым знайду!Іду я, бадзёры, вясёлы, Схаваць не магу пачуцця,I колеры дзіўных вясёлак У зрэнках маіх зіхацяць.А лета пануе ўрачыста,Над пышнымі кронамі дрэў У небе празрыстым і чыстым Апошні прамень дагарэў.
