Асенняе сонца пяшчотна пячэ,У восень — лагоднае сонца яшчэ,Нібыта кабеты пяшчотнай любоў,Так цёплае сонца распальвае кроў.Яно садавіну кашамі нясе,I просіць: вазьміце, каштуйце усе.Кавалачкі яблык хрумсцяць на зубах, —Праменнаю фарбай набраклі ў садах.Пахучыя грушы і яблык янтар,I сінія слівы — вось сонечны дар.У сціртах капуста, гарой гарбузы — Трашчаць пад цяжарам на рынку вазы.У шоўкавых хмарках праменіцца даль, Ляціць павуціння празрысты паркаль.Звініць пазалотай і ясень, і клён;Як я, гэтым сонцам захоплены ён.Яно-ж закалыхвае водарам траў.Я гэтае сонца ізноў пакахаў.
Верасень — кастрычнік 1956
ГЕРОЯМ ПАЎСТАННЯ ВАРШАЎСКАГА ГЕТА
Чым рана старэй, тым балючай яна.Чым крыўда глыбей, тым нянавісць мацней;Кроў наша бушуе, ды не ад віна,Ад гора, якое кінжала вастрэй.Што словы спагады? Не вернуць яны Ахвяр, што аддалі народа сыны!Я спаць не магу. Пакідаю пакой,I дзверы і вокны бягу расчыніць.Мне душна, мне цесна пад важкай страхой,I сцены ламлю я нямых камяніц!Іх многа — не хопіць ім месца і тут!Мяне успаміны былога гнятуць,Загінуўшых кроў асляпляе мне зрок,Мне стукае ў сэрца апошні іх крок!Я чую ў іх голасе грукат грымотІ заклік да ўсіх, хто жыве на зямлі,—То голас бацькоў, і братоў, і сірот,Што ў бойцы няроўнай касцямі ляглі.Дарогай бясстрашных у вечнасць ідуцьI чумную топчуць нагамі брыду.Я чую ў іх голасе словы адны:Даволі забойства, крыві і вайны!
1956
ПЕСНЯ РАДАСЦІ
Па-над берагам Нёмана ціша плыве,Ходзіць статак па роснай зялёнай траве,Лес магутны пільнуе дрымотны спакой, — Толькі хвалі няспыннай бягуць чарадой,Нібы час, што не вернеш ніколі назад! Зіхаціць і плюскоча пад сонцам рака,Гэта — рух, гэта ўперад прасцёрта рука.Можа й ёсць гэты рух, гэты пенны каскад Найвышэйшага шчасця людскога сабрат?Не шукае рака ні спакою, ні сна —I шуміць, і бяжыць, і гамоніць яна,I нясе на срабрыстых сваіх грабянцах Бег гадзін, бег хвілін без канца, без канца... Я дыханнем жывых навальніц напаю Сваё сэрца і гэтую песню сваю:Я? Магу я ў звычайнасць гаворкі людской Кінуць голас хвалюючы, песенны, свой.Я іду — гэта крок мой цалуе зямлю.Я пяю — гэта я ўсё жывое люблю.Я жыву — гэту радасць шточасна, штодзень Носіць мой неразлучны, уласны мой цень. Жвавай хвалі шпарчэй зыркі погляд вачэй,Бліскавіц агнявых мая думка ярчэй.Я? Магу я паводак разлівы спыніць,Я магу між сабою дзве рэчкі злучыць,Я магу ўтаймаваць іх бурлівую плынь,Я магу іх узняць вышынёю плацін, —Каб на месцы тых рэк — мора сіні прастор Калыхаўся, асветлены полымем зор;I каб там, дзе пустэльні ляжаць без граніц, Хваляваліся нівы разлівам пшаніц.Па-над берагам Нёмана ціша плыве,Ходзіць статак па роснай зялёнай траве, Лес магутны пільнуе дрымотны спакой, — Толькі хвалі імчацца дарогай сваёй,Нібы час, што ніколі не вернеш назад! —З імі я, з імі шчасця майго далягляд!
