У звялым лесе крык, птушыны крык, бяздумным ён здаецца ў звялым лесе.I ўсё ж угрунтаваны круглы крык у мігу тым, з якога ўзнік, шырокі, нібы неба ў звялым лесе.Усё ўвабралася ў птушыны крык: увесь абсяг зямлі і ветру ўзмах, спакой бязгучнасці ў паветры, кароткі міг, што сам — працяг, што сам — прыціх і спрах, нібыта знае, чаму жывое памірае, прайшоўшы крыку нетры.
ЦІШЫНЯ
Чуеш, каханая, ўскрыліў я рукі...Чуеш ты шолахі іх...Можа, прадметы падслухалі рухі скрухі ў самотных сэрцах людскіх? Чуеш, каханая, веек шолах, у шэлесце іх — ты сама, чуеш, каханая, чуйны іх сполах... ...толькі цябе тут няма...Кожнага руху адлюстраванне ў цішы шаўковай відно; застыў несакрушальна, навек, на экране далечы немай — мой кожны парыў. Подых мой кожны ўздымае, калышазоркі.Водар я п’ю, што прыйшоў з цішынёю.Бачу я вобраз далёкі —анёлкі.Думаю я пра цябе. Толькі ты не са мною.
СУЗІРАЛЬНІК
Па дрэвах бачу, іх вятры сякуць без жалю. Завіруха брынчыць у шыбы: нешта глуха вяшчае з далечы мне скруха.А што? — не зразумець без друга, не палюбіць мне без сястры.Ператваральная навала праз бор і час ідзе здаўна, нібы прыродзе веку мала, нібы, як слова ў псалме, стала жыццём і вечнасцю яна. Мы скрышым дробныя няшчасці, вялікія — пакрышаць нас!Калі б у сэрца буру ўкласці,мы сталі б волатамі страсці,Нічым і Ўсім у гэты час!Перамагаючы малое, драбнееш сам — нікчэмны плён. А Вечнае, а Небылое не йдзе самохаць у палон.Вось так анёл, біблейскі волат, з праціўнікам вёў гожы бой: ён сціснуў ворага штосілы і, нібы струны арфы, жылы, іх металічны востры холад, іх тонкі спеў адчуў рукой.Каго анёл адольваў, той выходзіў прасвятлелы з бою, удасканалены душой, магутны, ўсцешаны сабою.Ён не абражаны зусім, бо ён навучаны змагацца і моцы мужнага скарацца — і ў гэтым рост ягоных сіл.
АСЕННІ ДЗЕНЬ
Паспела лета, ўпёкся хлеб. Пара, мой бог, укрыць ад сквару дар прыроды і даць разгону восеньскім вятрам.Дай трошкі сонца на даспеў; яно — каб пырскаў сокам кожны плод румяны, яно — каб слодыччу быў кожны п’яны, каб цяжка-цягкае было віно.Бяздомны не агорае жытла,разлучаны не выб’ецца з самоты,пісаць пачне ці будзе без ахвотыбадзяцца між прысадаў ля святлапа залацістых россыпах лістоты.
