Читать «Санеты Арфею» онлайн - страница 10

КАХАЦЬ

Без цябе мне так тужліва, слёзна — я плыву, як з рук жывы пясок, мне працівіцца ўжо стала позна звабнасці, што ўладна і сур’ёзна падхапіла ў свой мяне паток... ...час маўклівасці. Усё ў ім строга — ён не здраджваў мне і не крычаў; мой спакой, нібы спакой парога, па якім струменіцца ручай. А цяпер прадвесне ўзварушыла зноў мяне, ад часу адкрышыла, ад таго, што ўжо — здабытак тла. Цёплую душу маю на мукі нехта выдасць у чыесьці рукі — знаць душа не будзе, што жыла.

АДЗІНОТА

Як дождж, як мроіва, як слота, назойлівая наша адзінота. Ўстае з раўніны, з мора і з балота, згушчаецца ў нябёсах і тады ліецца з хмар, імжыць на гарады, на золку сочыцца яна, цярусіць на вуліцы маўклівыя, на целы расчаравана-млявыя, што, мусіць, знайсці не здолелі, чаго хацелі, бо ўжо, абняўшыся ў адной пасцелі, нянавісцю расплачваюцца ўпотай... ...I ў рэкі зноў сплывае адзінота...

PONT DU CARROUSEL

Сляпы жабрак на мосце. Ён адзін, як пагранічны слуп, стаіць забыта і без надзей на лепшае, нібыта вартуе плынь азораных гадзін, што па-над ім цякуць у вышыні,— навокал тлум віруе, шум, агні... Ён тут суддзя над светам спрахла-душным, пастаўлены на ростані вякоў, ён — брама чорная ў свет мерцвякоў перад натоўпам, пышным і бяздушным.

САМОТНЫ

Як мараход, прыгнаны воляй бур, сярод тубыльцаў я — жабрак прыблудны. Іх дзень, як слуп адгаблявана-нудны, а мой — як далеч, поўная фігур. Мой свет пустэльны, воку непрывычны, як неабжыты Месяц. На Зямлі іх свет утульны і аднааблічны, ў ім словамі пачуцці абраслі. Прадметы, мною ўзятыя сюды, прымаюцца варожа, незнаёма: яны, як жэўжыкі, скакалі дома, а тут змарнелі ад нуды.

ЦАРЫ

Нізка вершаў

I У той былінны час жылі асілкі, адвечны бор стагнаў, глухі і дзікі, і рэкі паўнаводныя цяклі; паклікалі вандроўныя калікі,— і ён устаў з нямогласці, вялікі Ілья, асілак мурамскай зямлі. Бацькі ўраблялі ляды і выжары, цягалі з расцяробаў валуны, а выйшаў сын і разбудзіў абшары, і разгарнуў аралам дзірваны. Ён сек дубы, раскідваў камянюкі, што вартавалі нерушы здаўна, і з тых камлёў дрыготліва на рукі карэнішчы спаўзалі, як гадзюкі, угледзеўшы святло пасля цямна. Расой падсілкаваўшыся, кабыла адчула моц і пруткасць у нагах і радасным іржаннем абвясціла, што верхаўцу не здрадзіць у баях. Спасціглі разам: казачная сіла іх на падзвіжніцкі пазвала шлях. I скачуць... праз вякі, як праз хвіліны (а хто сядзеў бязвольна, той спачыў), бо хто, калі і як той час лічыў, калі ў суцэльнасці ёсць свет адзіны. I ёсць сапраўдная на свеце мера, тысячагоддзе ў ім — не шлях, а крок. I пойдуць тыя ў далечы наперад, каго дачасна ўкрыў глыбокі змрок.