XIVБачыш ты кветкі — вось верныя целам зямляне, мы іх адорваем лёсам сабе ж для акрас;хто гэта ведае? Каецца кветка, што вяне,каянне кветкі залежыць ад нас.Рэч прагне ўзлёту! А мы саматужна грувасцім груз чалавечы на плечы прыроды, хоць мы, нібы настаўнік настырны, не вучым, а засцімтым, каму шчасціць быць вечна дзяцьмі.Хай бы хто ўзяў іх у сон свой глыбокі, да рання спаў з імі разам... як лёгка было б з аднагодня ў новы дзень перайсці ад нямога яднання.Хай бы застаўся і ў сне; цвілі б разам і ў лонавернутага мы хвалілі б як брата свайго пад абаронай агульназямнога закона.XVКалодзеж з нетраў, жыццядайны рот,што чысцінёй крынічыцца заўжды,ты — мармур маскі на вачах вады,што вільгаць струмкую сваіх шчадротпа акведуку шле сюды здалёкз круч Апенін паўз могільнік стары — тваёй гамонкі вечнай ручаёк,які чарноццем рыс тваіх згарыбесперапынна ў амфару цурчыць.Ён — вуха з мармуру, якое спіць,а ты ўсё шэпчаш нешта зноў і зноў.Зямное вуха ён. З табою так зямля гаворыць. А падставіш гляк, і здасца — перабіў цячэнне слоў.XVIЗноў і зноў імкнёмся мы да Месца,што нас гоіць і завецца — бог,прагнучы да ісціны даўмецца,ды не ўсім даступны той парог.Бог прымае ў тайны свет няўзрушнанават чысты, асвячоны дар,сочачы спакойна і бяздушназа агоніяй сваіх ахвяр.Толькі мёртвы п’е у пачутай тут крынічнай рэчцы, як дазвол на гэта ёсць ад бога.Нам жа — толькі марны шум зямнога.Бомку гэтак вешаюць авечцы — на інстынкт разлічваюць яе.XVIIДзе і якія, шчаслівай расою акропленыя палеткі, дрэвы якія ці ўскрыленыя пялёсткамі дзіўныя кветкі родзяць плады суцяшэння? А ты найспялейшы знаходзішплод пад нагамі на лузе ўтаптаным, дзе кожны дзень ходзішсцежкай галечы сваёй. I кожны раз нанава з гэтага плодадзіву даешся ты: з велічы, з ядранасці, з кажуры цэльнай яго, далікатнай, з таго, што краса і пяшчоталегкадумнасцю птушкі альбо ненасытных чарвей без парыне адабрана ў цябе. Ці ёсць дрэва пад кронай анёльскіх крылаўтайным садоўнікам пешчанае — каб намі яно не пладзіла,ці не належала нам, ці не было нашай плоццю сагрэта?Хіба не мог бы з нас, ценяў і схемаў, ніколі нідзе аніводзінспеласцю ранняй, заўчаснаю звяласцю нашых паводзінсупрацьпаставіць сябе раўнадушнай бясчуласці лета?
