XI дасягненні твае можа разбурыць машына, сцвердзіць захоча калі не ў паслушэнстве сябе, а ў пранікненні ў твой дух. Моц яна ўжо скрышыла: скобліць і рэжа метал, скалы, каменне дзяўбе.Нам ад яе не ўцячы, ў гонцы яна пераможа, шум ёй заводскі падай, а не зацішны двор; сёння ў машыне жыццё, лепей за нас яна можа новае гожа ствараць і разбураць свой твор.Нас яшчэ вабіць пакуль тая струменнасць, якоюрух у вытоках жыве; верым жыццёвым дзівосамі спазнаём спакваля сутнасць — пакоры цаною.Невымоўнае ўсё — ў словах схавана яно...Музыкі вечны матыў з мёртвых дрыготкіх уцёсаў у беспрадметны прастор храм свой узнёс даўно.XIМнога стварыла ты, смерць, правілаў і запаветаў, што паглынаюць людзей, звеку, як сееш свой мор;лепей за пасткі ўсе, ветразь, цябс я ўведаў, ветразь, узняты пад столь к чорным пашчам пячор.Ціхенька ўзнеслі цябе, нібыта сімвал спакою, міру і свята. Але — часу не траціў лавец — цемра з пячоры ў святло кінула чорнай рукою жменю спалоханых птушак... Іх згубны канец...Хай не кране гледача слабасць і жальба спагады, хай не кране і яго — выбраў удала ён міг, упільнаваў птушкалоў...Форма жалобы — забіць; часам і ёй мы рады... Чыстае ў нас саміх — дух наш, уселены ў кроў.XIIЗмены жадай у сабе. Будзь на кастрышча гатовы,каб сваёй форме быцця іншую форму надаць; вечна творчы твой дух ладзіць Зямнога асновы, бачыць пункцір у тым, што ўжо змагло паўстаць.Што ў канчатковым жыве, сцішную стыласць раджае, ці ж абароніць яго вечна жахлівая даль?Цвердзі цвярдзейшае ўжо з будучыні пагражае. Молат нябачны ўгары, молат падняты... на жаль!Хто, як крыніца, цячэ, той на прасторах пазнання з гордым уздымам ідзе к творча-ўзнёсламу Заўтра, дзе ўсё з канца ён пачне, дзе дасць пачатку канец.Ўсякі шчаслівы прастор — сын або ўнук расставання,ваш непазбежны шлях. Нават у вобразе лаўра Дафна адчуе галлём твой злагаднелы вятрэц.XIIIРостань пакінь за сабой, як зіму ледзяную, што яшчэ доўжыцца ў колкіх сіберных вятрах. Бо ёсць зіма без канца, ззімаваўшы якую, сэрца тваё перасіліла сцюжу і страх.У Эўрыдыцы будзь мёртваю... і з песнапеннем, з гімнам у чыстую сувязь уліся і тут, тут, сярод ценяў, у царстве астанкаў, трымценнемзвонкага шкла адзвіні, бы ў асколках сасуд.Шклом будзь — і ўведай умовы быцця нежывога, ўздыму душэўнага ўведай прычыну, якога поўніцай большай не зведаць бясконцых асноў.Да скарыстаных, маўклівых запасаў прыроды,да яе звону сябе залічы назаўсёды з радасцю раз — і без ліку навекі вякоў!
