VМускул той, што зранку ў анемонепружыцца, каб кветка расцвіла і ўвабрала ў водарнае ўлоннез неба паліфонію святла;завязь кветкі — мускул успрымання, часам так напружваешся ты, што і ў час апошняга змяркання ад залішняй жыццепаўнатыледзьве здольваеш пялёсткаў крылы зноў згарнуць у першасныя чашы — колькіх светаў ты яднаеш сілы!Мы ж, магутныя, жывём дазвання.А калі, ў каторым з жыццяў нашых так раскрылімся мы для ўспрымання?VIРужа, царыца красы, ты продкам далёкім — келіх, узніклы па волі тварца.Нам — дасканалая кветка з сэнсам глыбокім, твор, не спазнаны нікім да канца.Ззяеш багаццем пышнага ўбрання на ўбранні, цела тваё — толькі бляск, прыгажосць, толькі ж кожны пялёстак твой — адкіданне і адмаўленне вопраткі ёсць.Многа стагоддзяў нам водар салодкі твой быўсамай салодкаю назвай расліны — славаю ён у паветры застыў.Сёння сапраўднага так і не знаем наймення, і мы вяртаемся зноў ва ўспаміны — перажываць непаўторнасць твайго імгнення.VIIКветкі, як блізкія вы тым рукам, чые пальцырвалі і складвалі вас у пучок; кветкі на століку ў ціхай садовай альтанцы, ў ранах смяротных крывавіцца сок;вянучы і ў жыватворнай вільгаці ў вазе,вы лежыце і зусім знемаглі,прагнучы смерць адхіліць, што ў вас пачалася,дотыку рук, каб жыцця улілібольшаю мерай, чым глеба ўлівала ўкарэнне; —вось вы ахоплены горлам збанка,шчыльна ўціскае ў яго вас пяшчотная жменя,вось апускае, сагрэўшы сабой вашы раны — вашу сарванасць зрабіла рука,смерць запыніўшы, цвіценнем буяным.VIIIIn memorial Эгана РылькеМала ўжо вас, супольнікаў гульняў дзіцячых,у гарадскіх чэзлых скверах са мной:там мы шукалі й знаходзілі ў дружбе ўдачыі, як ягняты з травой трапяткой,гутарыць моўчкі маглі. I бывала, радасць не збочвала з нашых слядоў.Сцерлася ўсё пад нагамі людзей і прапала у наплыванні трывожных, бясконцых гадоў.Ехалі міма чужыя карэты, навокалцвёрда стаялі старыя муры, камяніцыі не зважалі на нас. Што ўмяшчаў той Сусвет?Толькі мячы... I чароўнасць гарэзных падскокаў. Нават не дзеці... Часам хлапчо прабяжыцца,знікнуўшы ўмомант, за мячыкам пругкім услед.IXНе выхваляйцеся, суддзі, што дыбы й гаротылішнія сталі, што горлы не душыць сталь.Дзе ж узвышэнне душы? — калі курчам ляшчотыкруціць часамі вам сэрца спагадлівы жаль.Што эшафот атрымаў ад мінулых эпох, сёння адкінуў, як цацку старую малое, маючы ўдосталь забаў. У алтарна святое сэрца, нібыта ў браму, ўваходзіць богпесты і ласкі душэўнай. А сам ён магутныі прамяністы, якім бог і мусіць быць,моцны, дужэйшы за вецер, што гоніць судны,і не слабейшы за бачныя выяўленні,гато праз пачуцці ўмеюць нас моўчкі скарыць,нібы дзяцей бясконцыя пакаленні.
