IДыхай на поўныя грудзі, нябачны мой верш,акружаны зменлівым светам!Я ж — процівага. Змяшчаецца ў ёй найперш рытм — як сутнасць паэта.Морам зрабіўся вечным я для цябе, о еднасць хваль; морам самым шырокім і невыцечным — распасціраннем удаль.Колькі прастораў тваіх у мяне ўнутры! Растуць маімі сынамі твае вятры;слоў абалонай, карою і круглай лістотай стала паветра. Што ж, я прызнаны роднай маёй істотай.IIМайстар умелы паглядам акіне аркуш і бачыць закончаны твор; гэтак з’яўляецца ў люстры дзяўчыне ўсмешка святая, адзіная; зорранішніх промні вітаюць са шкла цьмянае свечак начных калыханне. Так і ў рэальных абліччаў дыханне падаюць толькі адбіткі святла.Што нашы вочы з-пад прыску ў каміне здолелі высачыць, згледзець змаглі? Позірк жыцця, што прайшло назаўсёды.Хто, зямля, страты твае ў сэрца прыме?Той, чыя песня, як лямант зямлі,ўславіла сэрца суцэльнай прыроды.IIIЛюстры: што ў сутнасці вашай забыта, толкам ніхто апісаць не змог.Вы нібы дзіркі-прасветліны сіта, нібы прагаліны ў плыні эпох.Люстры, як залаў пустынных аздоба, цьмяныя вы, як гушчэча бароў...I кандэлябр разгалістым лобам, быццам алень, вашу глуш прапароў.Часам вы поўны жыццёвых акрас — нехта хаваецца ў вашай глыбі, нехта нясмела пакінуў вас.Толькі красуні вабны абрыс мякка ў табе расплываецца — нібы шчочкай прынік да паверхні Нарцыс.IVО гэты звер, не бачаны яшчэ!Яго не ведаючы, палюбілі вы паставу, грудзі, ўзнёсласць галавыІ ціхі бляск, які з вачэй цячэ.Ён мог не быць. Жыццё яму далі любоўю вы, жыццю яго пасля — прастору неабсяжную зямлі.I вось падняўся ён і спаквалясабою стаў. Падгадавацца змог ужо не кормам — змогай жыць адной.I сілу гэтакую звер здабыў,што нават рог на лобе вырас. Рог.К дзяўчыне белы звер прыйшоў, і ў ёй ён быў далей, і ў срэбным люстры быў.
