Читать «Санеты Арфею» онлайн - страница 39

Райнэр Марыя Рыльке

XI Глянь: сузор’е Коннік! А хто знае корань назвы? Паэтычны троп з гордасці зямной! Герой кілзае сябра і прастуе наўгалоп. Ці ж не гэта бо — цуглянне, прага! — сутнасці прыроднай вечны рух? Бег — аброць. Іх спалучыла цяга да прастораў новых. Еднасць двух! А ці ёсць яна? Ці ўпрочкі лёс не развядзе няўмольны іх? Зблізяцца ці разляцяцца моўчкі? Лучнасць зорная — мана, пункцір. Суцяшаем мы сябе саміх вераю ў прыдуманы блізір. XII Слава духу лучнасці! Жывём вераю ў блізір, у сімвал зорны. А ў гадзінніка бег ілюзорны і не ўпоравень з сапраўдным днём. Мы, свайго не ведаючы месца, робім справу між замкнутых сцен. З нашай сутнасцю паразумецца даль не ўмее моваю антэн... О напружанасць! Ігра прыроды! Ці не шмат мы нарабілі шкоды тым, чаго яднаннем дасяглі? Нават сейбіт кіне зерне ў глебу і не бачыць, як прырода хлебу сок дае. Вялікі дар зямлі! XIII Слівы, яблыкі, агрэст, маліны... Гэты смак, садовы спелы дар, жывіць нас і губіць безупынна. Гляньце на дзіцячы свежы твар: сутнасць плода пад румянцам шчок. Сэнс яго — не сказаныя словы, а з густое мякаці цукровы адмыслова вызвалены сок. Што ж вы яблыкам назваць маглі? Даўкасць гэту, саладосць, кіслоцце, што пасля, расплыўшыся па роце, растварыўшы сонечнасць зямлі, прычашчае нас віном яднання! О пачуццяў плод, о плод пазнання! XIV Мы росцім кветкі, вінаград, плады, і мова іх — не толькі мова года. Страката-яўнае нам шле прырода з прынадным глянцам вечнай цемнаты ад тых былых, што леглі ў дамавіну, што пра удзел свой у жыцці маўчаць, між тым кладуць свабодную пячаць на неўрадлівую, скупую гліну. Ці з радасцю нябачна служаць нам? Ці гэтыя плады — рабоў тварэнне — не грозяць кулакамі нам — панам? Паны не мы, а тыя, ля карэння, а мы жывём з іх шчодрых падарункаў: з настоек сіл нямых і пацалункаў. XV Смак... Прападае, як зелень садоў! ...Музыка толькі, і тупат, і жарты; цёплыя, негаваркія дзяўчаты,— як станцаваць смак даспелых пладоў! Смак апельсіна! Ну, хто ў нас не знае, як прытупляе ён саладосць, што гэтак вабна ўсіх ап’яняе і абуджае ў старых маладосць? Вы апельсін мне станцуйце! Згасіце полымя поўдня, а небу айчыны спеласць аддайце. Водарам спёк можна пагардзіць — але ж парадніце з пругкасцю і чысцінёю лупіны плода гарачы, салодкі сок.