Читать «Луп. Апавяданні» онлайн - страница 53

Пакуль жа Васіль мусіць зноў назад ехаць, але яна спадзяецца, што ненадоўга. У яе, працягвала Вера Іванаўна, наконт хлопца ёсць план. Хлопца трэба ўладкаваць у які калгас побач, так, у калгас. Ён жа любіць жывёлу. Яму каля жывёлы лепш будзе, раз людзі адхіліліся. Дасць бог, жыць як здолее, мо і ўдавіцу якую знойдзе. А тут, ледзь адвернешся, у паслугачах. Набілі шпанюкі нядаўна, грошы адабралі. А якія ў яго грошы? А суседзі думаюць — яна яго сюды пасылае.

— А дзе зараз яго маці? — спытаў Макарэвіч.

— Жыве ў Н., — Вера Іванаўна назвала суседні горад.— А дзе дакладна, і не ведаю. Каб яна там і спруцянела.

— Ну, бывайце здаровы, — сказаў Макарэвіч.— А пра Васіля, спадзяюся, і напішу, параюся толькі.

— Усяго і вам добрага. Чыстага вам хлеба, крынічнай вады, і каб не было бяды, — сказала Вера Іванаўна і дадала наўздагон: — Вы прабачце, што накрычала на вас. А як мой план?

— Задумка ў вас правільная, — павярнуўся Макарэвіч.— А ён сам як?

— Адно просіць, каб назад не аддавалі. Я ўжо баюся яму сказаць, што трэба праз дзень збірацца.

□

Назаўтра па дарозе на працу Макарэвіч зноў пачуў знаёмыя гукі і ўбачыў выбівальшчыка дываноў на звычайным месцы. Васіль няспешна махаў палкай.

— Хлоп, хлоп!

Макарэвіч збочыў да яго.

— Цёткі не баішся? — спытаў ён.

— А яна на рабоце, — усміхнуўся Васіль.— А мяне адзін тут дзядзька папрасіў.

Уводдалі, ля пад’езда, на лаўцы сядзеў самавіты мужчына ў вайсковай кашулі хакі, трыко і пантофлях. На плячах у яго быў накінуты бушлат.

— Яго заказ?

Васіль згодна кіўнуў, засаромеўся.

— А грошы даў?

— Не пакуль.

— Так ты абанкруцішся, — сказаў Макарэвіч.— I фірма твая нічога не вартая, адны выдаткі. Хочаш, дапамагу?

Васіль зацікавіўся.

— Як?

— Цётка казала, што ты жывёлу любіш. А ў вёску ты б паехаў жыць? Тут недалёка. У мяне там старшыня калгаса знаёмы, ён і ўладкуе. Там і жыць дзе ёсць. А да цёткі ў госці ездзіць будзеш. Згода?

Васіль адклаў палку і задумаўся.

— А не маніш?

— Вось мой тэлефон. Праз тыдзень які пазвані, а я пра ўсё дамоўлюся.

Макарэвіч вырваў з блакнота паперку, напісаў сваё прозвішча і рабочы тэлефон.

Васіль недаверліва зірнуў і запіхнуў яе ў кішэню.

— Дзякуй.

— Што, хутка ў калектыў? — спытаў Макарэвіч. Ён хацеў сказаць у інвалідскі дом, але, вядома, стрымаўся.

— У інтэрнат? — адразу насцярожыўся Васіль. Ён усё зразумеў.— Не хачу, не.— Ён пабляднеў.

Макарэвіч памкнуўся растлумачыць яму намеры цёткі пра тое, што ў яго, Васіля, пакуль няма ніякіх дакументаў, і каб забраць яго, трэба шмат папер і пераканаць дактароў, але зноў стрымаўся. Навошта? Дамовіцца са старшынёй, і то няблага. А там няхай самі выкараскваюцца. Што і казаць — жыццё кволых не лашчыць.

Макарэвіч кіўнуў выбівальшчыку дываноў і пайшоў сваёй дарогай. Ззаду стала ціха.

Ля знаёмай сасны Макарэвіч спыніўся, свіснуў і пазваў:

— Дзе ты, птушка?

Ён пачакаў, а калі ўжо мусіў пайсці, птушка зноў раптоўна выслізнула з-за хвойніку, зрабіла круг у паветры і села на сук над галавой, ашчаперыла лапкамі атожылак, зірнула на яго і пачысціла дзюбу.