Тчэ восень згадкі. У блакіце Плывуць срабрыстыя аблокі,Нібыта думкі аб нябыце.Мо прошласць — гэта сон, і толькі?Гляджу на поле залатое,Што нікне ў жальбе безгалосай,I ўсё навокала такое,Нібы глядзіш на свет праз слёзы.1932
НАПРАДВЕСНІ
Вясна, што будзіць гойнымі вятраміУ дрэвах кроў і ў свет нясе лятунак,Бы ў далакопа, чорнымі рукаміРаскопвае паўсюль барознаў труны.З праталін у садах, палях, гародах Б’е ў голаў хмельны дух зляжалай гніліЗ міязмамі ад тхліны, са смуродамГніення, з мляўкім водарам магільным.Ды пахам потнага, жывога целаШыбае ўжо з-пад спрахлага абруса...Такі вось пах святы, напэўна, мелаМагіла уваскрэслага Ісуса.1932
КУТОК
Вады зялёнай шкло,Травы зялёны цуд,Блакітнае святло.Спрат ціхі ад пакут, Дзе нікне згадак зло I моўкне ветру гуд.Свет гасне за імглой...Існуе толькі тут Вады зялёнай шкло,Травы зялёны цуд.1932
POGGIBONSI
Навошта ў спёку крочыць без аглядкі Па сцежцы, што сама цяпер ляніва Ляжыць у непрытомнасці шчаслівай, Заблытаўшы канцы ўсе і пачаткі?Куды ісці, калі пшаніца справа Зялёна-срэбным коласам нас цешыць,А злева вінаграднік, буйны, свежы,Нам сэрца поіць, быццам муст ласкавы?На сонцы сядзем, як перад парогамБацькоўскім, тут, дзе цягнуцца да неба Віно і збожжа, кроў і цела глебы,Дзве таямніцы, што нас лучаць з Богам.1932
ВЕЧАРОВАЕ СВЯТЛО
Ралля згасальным медзяным праменнямСваіх барознаў раскрывае жылы I смокча хмараў вогненныя вымі,Напоўненыя жыццядайнай сілай.Пад вечаровы звон касцёла кленчыцьАпошні бляск натхнення залатога Між скібаў, як нябачная прысутнасцьАрхангела, што праслаўляе Бога.1932
BONACCIA
Уладзіславу Каціцкаму
Вялізнае, няветлівае мора,Разлітае без краю і мяжы,Няўзрушна спіць ў спякотлівай прасторы,У нечуллівай глухаце ляжыць.Над стомай шыбы сіне-залацістайСіксцінскай хмары пляма, быццам пух,Пульхнатая, плыве ў блакіце чыстым,Бы ўзняўся над вадою Божы Дух.А я, сагрэты ззяннем той гадзіныЦераз заслону змружаных павек,Ляжу, нібыта залаты груд гліны,З якога будзе злеплен чалавек.1932
