Читать «Вечаровы кляс» онлайн - страница 252

— Насамрэч, магчыма, кахаў, у самым пачатку, да таго як пазнаў, што сэкс не дае мне асалоды.

— Асалода! — чмыхнула Сабіна. — Па яго словам, ты ўяўляла сабою мізэрнае гледзішча, ляжала заціснутая, перапуджаная, хлюпаючы носам. Ён спажыў менавіта гэты выраз. Мізэрнае гледзішча.

Вочы Коні павузіліся. Гэта ўжо падступства вышэйшай спробы. Гары выдатна ведаў, як яна рупілася, як імкнулася да блізкасьці зь ім. Вельмі сіберна было распавесьці Сабіне ўсе падрабязнасьці. — Ведаеш, я імкнулася, спрабавала нешта зьмяніць.

— На самай справе?

— Так. Гэта было пакутліва, прычыніла сум, боль і ўрэшце не прывяло ні да чаго добрага.

— Яны сказалі, што ты бярвеньне, так? — Сабіна пераможна, пагардліва хітала галавой, яе прамыя доўгія валасы падалі ў твар. Ад эфэктнай спадарычні Кэсі былых часін не засталося і сьледу.

— Не, ня так.

— Тады што ж яны сказалі? — Сабіна, падаецца, зацікавілася насуперак уласнаму жаданьню.

— Яны сказалі, я не магу давяраць мужчынам, бо мой бацька спусьціў усе нашы грошы.

— Трызьненьне сівой кабылы.

— Вось і я так адказала. Трохі ветлівей, але сутнасьць тая самая, — на твары Коні зьявілася прывіднае падабенства ўсьмешкі.

Нечакана Сабіна прысунула крэсла і села. Зараз, зблізку, Коні ўбачыла, якое разбуральнае дзеяньне аказалі на Сабіну апошнія месяцы. Кашуля ў плямах, спадніца вісіць, пазногці брудныя і абламаныя. Ніякай касмэтыкі, твар безупынна тузаецца. Яна на пару гадоў маладзей за мяне, падумала Коні, а выглядае куды старэй.

Гары насамрэч сказаў, што пакончыў зь ёй? Мусіць, гэта яе падкасіла. Коні зазначыла, як яна схапіла нож зь відэльцам і пачала перабіраць іх, перакладаць з рукі ў руку. Яна цалкам не ў сабе. Ім пакуль не атрымалася вылучыцца з гушчару.

— Калі аглядаесься назад, жыцьцё падаецца пражытым марна. Ён павінен быў ажаніцца на табе, — сказала Коні.

— У мяне бракавала стылю, яму патрэбна была не такая гаспадыня.

— Гэта складала толькі малую, цалкам малаважную частку яго жыцьця. Ён практычна жыў з табой. — Коні спадзявалася, тая тактыка спрацуе. Усьцешыць Сабіну, прадставіць яе цэнтрам жыцьця Гары. Не дазваляць ёй нэрвавацца і ўспамінаць, што ўсё скончана.

— Ясная справа, у хаце ён быў пазбаўлены каханьня, прыходзілася кудысьці ісьці. — Сабіна сербанула Кьянці з келіху Коні.

Поглядам і рухам пальца Коні дала стольніку ведаць, што ім патрэбны яшчэ віно і другі келіх. Нешта ў яе абліччы прымусіла яго проста пакінуць на стале келіх і пляшку і адысьці без прынятага тут лагоднага прывітаньня.

— Я доўгі час кахала яго.

— Выдатны спосаб давесьці гэта — здаць яго і замкнуць за краты.

— На той час каханьне ўжо сышло.

— Я ніколі не спыняла яго кахаць.

— Ведаю. І за ўсё гэта ты можаш ненавідзець мяне, але я да цябе нянавісьці не выпрабоўваю.

— Няўжо?

— Не. Ты заўжды была патрэбна яму, думаю, патрэбна і па гэты дзень.

— Ужо не, па тваёй літасьці. Ён зьбіраецца перабрацца ў Англію, калі выйдзе. Гэта ўсё твая віна. Ты зрабіла для яго жыцьцё ва ўласнай краіне немагчымым. - У Сабіны твар пайшоў плямамі.

— Мяркую, ты паедзеш зь ім.