Читать «Вечаровы кляс» онлайн - страница 251

На столік зваліўся цень і яна падняла галаву, чакаючы ўбачыць стольніка або жадаючага запазычыць пару вольных крэслаў. Але яе вочы сустрэліся з вачамі Сабіны Кэсі, шматгадовай палюбоўніцы яе мужа. Жанчыны, якая дапамагла Гары пракруціць афёру з грашыма, нават не адзін раз, а двойчы.

Яе твар зараз падаваўся зусім іншым, пастарэлым, стомленым. Зьявіліся маршчыны, якіх не было раней. Вочы гарэлі нейкім дзікім агнём. Раптам Коні адчула сапраўдны жах. Голас зьмяніў ёй. Яна не магла вымавіць ні словы.

— А ты ўсё самотная, — твар Сабіны скрывіўся ў пагардлівай усьмешцы. Коні дагэтуль не магла размаўляць. — Ня мае значэньня, у якім ты горадзе і колькі ёлупняў падарожнічае з табой, кампанію табе, як заўжды, скласьці няма каму. — Яна выдала хрыплы, рохкаючы сьмяшок.

Коні прымусіла сябе захоўваць спакой, на яе твары не павінна зьявіцца і ценю страху. Ёй на дапамогу дашлі гады змушанага прытворства. Яна абвыкла рабіць выгляд, што ўсё нармалёва. — Ва ўсялякім разе зараз я не адна, — яна высунула крэсла для Сабіны.

Твар Сабіны яшчэ змрачнеў. — Як заўсёды важная лэдзі, у якой нічога за душой. Нічога. — Сабіна гаварыла гучна і злосна. Людзі пачалі абарачвацца на іх у прадчуваньні непрыемнай сцэны.

Коні адказала наўмысна ціха. — Ці ледзь гэтае месца падыходзіць важнай лэдзі. — Яна спадзявалася, яе голас не дрыжыць.

— Не, гэта частка дабрачыннай праграмы герцагіні ў трушчобах. Сапраўдных сяброў у цябе няма, вось ты і апекуеш статак лайдакоў, выправілася зь імі ў танную вандроўку, і нават тут яны цябе не жадаюць. Ты заўсёды будзеш адна, табе варта парыхтавацца.

Коні стала колькі лягчэй дыхаць. Магчыма, Сабіна Кэсі ня мае намеру забіваць яе. Яна бы ня стала казаць аб самотнай, пустой будучыні, зьбіраючыся нанесьці сьмяротны ўдар. Гэта надало Коні трошку мужнасьці. — Я гатовая. Хіба я не была адна доўгія гады?

Сабіна паглядзела на яе са зьдзіўленьнем. — Ты цалкам спакойная, дакладна?

— Не сказала бы.

— Ты ведала, што ліст ад мяне? — спытала Сабіна. Яна сапраўды расчараваная, ці яна радая, што выклікала такі жах? У вачах яе па-ранейшаму мігціць утрапёнасьць. Як жа лепей адрэагаваць? Пацьвердзіць, што паняцьця ня мела, або разумней зрабіць выгляд, што адразу падазравала Сабіну? Нейкі кашмар, вось зразумей, які шлях дакладны.

— Падазравала, але не была ўпэўненая. — Коні ўразіла, наколькі роўна прагучаў яе ўласны голас.

— Чаму мяне?

— Ты адзіная, каго гэтулькі турбуе Гары, каб напісаць такое.

Сабіна моўчкі стаяла, абапіраючыся на сьпінку крэсла. Вакол іх па-ранейшаму гаманіў і сьмяяўся натоўп. Дзьве іншаземкі ня ўчэпяцца адна адной ў валасы, а падобна было на тое. Нічога цікавага не прадбачыцца. Коні ня стала запрашаць яе сесьці. Ня стала рабіць выгляд, што яны могуць пасядзець разам, як звычайныя людзі. Сабіна Кэсі пагражала забіць яе, яна не ў сваім розуме.

— Ён ніколі не кахаў цябе, ведаеш? — абвесьціла Сабіна.