Читать «Белы Бім Чорнае вуха» онлайн - страница 64

— Што тут за вэрхал? — спытаў Хрысан Андрэевіч, выходзячы з сянец на двор. І на курэй: — Кыш, вы! Сабакі напужаліся, дурныя. — Узяў Біма за аброжак і падвёў да курэй, пастаяў так з ім і адпусціў.

Бім адышоў і адвярнуўся: ну іх! З тае пары певень і куры не падыходзілі да сабакі, але не надта і баяліся, а так — пасакоча каторая — і з дарогі. А яму што? Ходзяць куры— не лятаюць, не плаваюць; зноў жа, ніхто ў іх не страляе — значыцца, не птушка, а так сабе — самаходная істота. Певень, гэты, вядома, не тое: і на страху ўзляціць, і папярэдзіць пра чужога не пазней, чым Бім, ды і кіруе салідна — сам чарвяка не есць, а падначаленых кліча і, здараецца нават падзеліць. Так што певень заслугоўвае павагі.

З-за таго, што Біма пакуль што не выпускалі з двара на вуліцу яшчэ з тыдзень, ён неяк сам па сабе стаў тут галоўны: ляжаў пасярод двара і сачыў. Курэй ён ужо на чацвёрты дзень ведаў усіх у твар, а калі залятала цераз тын чужая, то ён яе так наганяў, так наганяў, што яна яшчэ доўга тараторыла, то некуды ўцякаючы, то вяртаючыся назад і топчучыся на адным месцы. Смех, дый годзе!

Парася, тое, напрыклад, само прапанавала пазнаёміцца бліжэй: падышло да Біма, хрукнула, чуць-чуць штурханула яго вільготным пятачком у шыю і глядзела дурненькімі бялявымі вачанятамі. Бім лізнуў яго ў пятак. Таму бог як спадабалася: яно аж падскочыла ад задавальнення — і пачало рыцца каля Біма. Бім паблажліва перайшоў на другое месца, а парася зноў да яго: пабурчала нешта на сваёй незразумелай мове (свінні і сабакі не разумеюць адзін аднаго гэтаксама, як і людзі з розных краін) ды і ўклалася побач з Бімам, прытуліўшыся да цёплае Бімавай спіны. Таму калі аднаго халоднага асенняга дня Біму зрабілася не па сабе (дзверы ў сенцы зачынены на ўвесь дзень), то ніхто на двары не дзівіўся з таго, што Бім спаў на мяккай падсцілцы, сагрэты парасятамі з двух бакоў. Супроць гэтага сяброўства і парасяткава маці нічога не мела супраць, нават наадварот, кожны раз, як Бім заходзіў да іх у жыллё, яна энергічна стагнала ад наплыву прыязнасці, а зусім не ад болю. Між іншым, гэту адметнасць свіное гаворкі Бім заўважыў адразу, хоць болей у гэтым мовазнаўстве нічога не зразумеў. Мабыць, гэта не так і важна — ведаць мову. Сабака і свіння — розныя ва ўсім, але гэта не перашкаджае ім жыць мірна і згодна.