Читать «Белы Бім Чорнае вуха» онлайн

Жаласна і, здавалася, безнадзейна ён пачынаў раптам скуголіць, нязграбна перакочвацца з боку на бок, — шукаў маці. Тады гаспадар браў яго да сябе на калені і ўсоўваў у роцік соску з малаком.

А што ж заставалася рабіць месячнаму шчанюку, калі ён нізвання не ведаў яшчэ ў жыцці, а маці ўсё няма і няма, як ты ні жалься. Таму ён і спрабаваў першыя дні наладжваць сумныя канцэрты. Хаця ўрэшце засынаў на руках у гаспадара ў абдымкі з бутэлечкаю малака.

Але на чацвёрты дзень малы пачаў ужо прывыкаць да цеплыні чалавечых рук. Шчанюкі вельмі скора адзываюцца на ласкавасць.

Імя свайго ён яшчэ не ведаў, але праз тыдзень дакладна вызначыў, што ён — Бім.

У два месяцы ён здзіўлена ўбачыў рэчы: высокі — для шчанюка — пісьмовы стол, а на сцяне — стрэльба, паляўнічая сумка і твар чалавека з доўгімі валасамі. Да ўсяго гэтага ён хутка прывык. Не дзіва было і тое, што чалавек на сцяне не рухаецца: калі не варўшыцца — мала цікавага. Праўда, крыху пазней, пасля, ён не-не ды і паглядзіць: што гэта абазначае — твар вызірае з рамкі, быццам з акенца?

Другая сцяна была цікавейшая. Уся з розных брусочкаў, кожны з якіх гаспадар мог выняць і ўставіць назад. У чатыры месяцы Бім, стаўшы на заднія лапкі, сам дастаў да сцяны, выцягнуў зубамі брусочак і паспрабаваў яго даследаваць. Але той чамусьці зашамацеў і пакінуў у зубах у Біма аркушык. Так цікава было драць на невялічкія шматкі той аркушык.

— Гэта яшчэ што?! — прыкрыкнуў гаспадар. — Нельга! — І тыцкаў Біма носам у кнігу. — Бім, нельга. Нельга!

Пасля такога павучання нават чалавек не захоча чытаць, але Бім — не: ён доўга і ўважліва глядзеў на кнігі, нахіляючы галаву то ў адзін бок, то ў другі. І, мабыць, усё ж вырашыў: калі нельга гэту, вазьму другую. Ён ціхенька ўцяў за пераплёт і пацягнуў здабычу пад канапу; там аджаваў спачатку адзін вугал пераплёту, потым другі, загуляўшыся, вывалак няшчасную кнігу на сярэдзіну пакоя і пачаў ірваць лапамі, весела падскакваючы.

Тут ён і даведаўся ўпершыню, што такое «балюча» і што такое «нельга». Гаспадар устаў з-за стала і строга сказаў:

— Нельга! — І тузануў за вуха. — Ты ж мне, дурная твая галава, «Біблію для веруючых і няверуючых» парваў.

І зноў:

— Нельга! Кнігі — нельга! — ён яшчэ раз тузануў за вуха.

Бім віскнуў і падняў угору ўсе чатыры лапы. Лежачы на спіне, ён глядзеў на гаспадара і не мог зразумець, што ж гэта робіцца.

— Нельга! Нельга! — уталкоўваў знарок гаспадар, зноў і зноў тыцкаў кнігаю пад нос, але больш не біў. Пасля ўзяў шчанюка на рукі, гладзіў і гаварыў адно і тое ж самае: — Нельга, хлопчык, нельга, дурненькі. — І сеў. І пасадзіў сабе на калені.

Такім чынам, у маленстве Бім атрымаў ад гаспадара павучанне з-за «Бібліі для веруючых і няверуючых». Бім лізнуў яму руку і пільна паглядзеў у твар.

Ён ужо любіў, калі гаспадар гаварыў з ім, але разумеў пакуль што толькі два словы: «Бім» і «нельга». І ўсё ж вельмі, вельмі цікава было глядзець, як звісаюць на лоб белыя валасы, варушацца добрыя вусны і як кранаюць шарсцінкі цёплыя, ласкавыя пальцы. Затое Бім ужо зусім-зусім дакладна ведаў: вясёлы цяпер гаспадар ці сумны, сварыцца ці хваліць, кліча да сябе або праганяе.