Читать «Белы Бім Чорнае вуха» онлайн - страница 41

— Вуй, якая гадасць! Няўжо нельга падушыць усіх сабак, каб нервы не трапалі? Вось вам, калі ласка: «Мая міліцыя мяне сцеражэ». Як жа! Усцеражэ… А тут кожны сабака можа сярод бела дня спусціць з цябе спадніцу. А што міліцыі! Міліцыі мы — як сабаку пятая нага.

З-за таго, што яна часта паўтарала адно і тое ж, Бім, па сабачай сваёй бясхітраснасці, палічыў, што жанчыну так і завуць — Пятая нага. Але адно ён добра ведаў: да гэтае нельга падыходзіць. Дарма што ён не разумеў яе слоў, акрамя яе мянушкі, але ж ён чуў і бачыў, а таму ўзяў за правіла: да такіх — ні кроку, не звязвайся лепш. Потым ён пачаў неяк (нюхам, ці што?) вызначаць — каго трэба абысці, стараніцца. Добрых было вялікае мноства, злосных — лічаныя, але ўсе добрыя баяліся злосных. Бім — не, не баяўся, але яму было не да іх. Веданне пра людзей шырылася і паглыблялася, а на сабачы погляд, ён не быў ужо нейкі там выкаханы дылетант і ідэаліст, які гатоў павіляць кожнаму прахожаму. Бім за кароткі час стаў худэрбіна-худэрбінаю, але ўсё роўна ён быў сур'ёзны сабака, і ў яго была мэта ў жыцці — шукаць і чакаць.

І вось аднойчы раненька, правяраючы пахі на адным з тратуараў, ён атарапеў ад радасці. Ён прыпыніўся, фыркнуў і пабег, як ашалелы сабака, нічога не разбіраючы і не бачачы наперадзе. Але гэта магло здацца толькі збоку, а сапраўды ён бег па свежым следзе: тут толькі што прайшла Даша! Яна толькі-толькі была тут.

След прывёў яго да вакзала. Увайсці ў памяшканне было неяк нельга: людзі, людзі і людзі бясконца; нават на вуліцы, ля нейкага акенца, яны ціснуліся, штурхаліся, крычалі і нават раўлі, быццам ганчакі, дагнаўшы зайца і рвучы яго на кавалкі, не слухаючыся ні арапніка, ні рога. У такой сітуацыі аказвалася немагчыма ўлавіць Дашын след — след прапаў. Тады Бім зрабіў круг вакол вакзала і выйшаў да перона. Тут людзі стаялі кучкамі каля дзвярэй доўгіх домікаў на колах, не крычалі, не папіхаліся, а, наадварот, абнімаліся, цалаваліся і нават танцавалі ля дзвярэй аднаго доміка. Нікому не было да Біма ніякага клопату, таму ён вольна снаваў чаўнаком пад нагамі і засяроджана ўчытваўся ў перон.

І раптам з адных дзвярэй дыхнула Дашаю. Бім павёў да парога, але жанчына з вялікім жэтонам на грудзях прагнала яго. Аднак Бім не скарыўся: ён пачаў прынюхвацца да акон і глядзець на іх. Потым заўважыў, што апошнія ўвайшлі ў вагон дзве жанчыны ў белых халатах. Ён кінуўся было да іх, але домікі паволі паехалі. Бім кінуўся да акон. У яго сабачым розуме склалася, здавалася, зусім правільнае заключэнне: Даша там, людзі ў белых халатах там, значыцца, Іван Іванавіч, магчыма, там. Магчыма! Ці не павезлі яго людзі ў белых халатах?

І Бім, бедны Бім, цяпер ужо няшчасны Бім, спачатку лёгка бег упоравень за домікам, пазіраў на вокны. Тут яго і ўгледзела Даша.

— Бім! Бі-ім!!! — закрычала яна. — Мілы Бім! Прыйшоў правесці! Мой добры Бім! Бі-ім! Бі-і…