Читать «Белы Бім Чорнае вуха» онлайн - страница 40

У ранішніх прыцемках бег Бім па вуліцы, хоць і з аброжкам, але ўжо без нумарка «24». Спачатку ён згарача пакіраваў не туды, не ў горад, а з горада (далей дамоў не было). Ён вярнуўся назад і патрапіў у той жа самы лабірынт аднолькавых дамоў. Кружыў, кружыў, пятляў, пятляў ды і трапіў да таго самага дома, з якога выскачыў. І тут аж заспяшаўся куды патрэбна, а дапамагло яму тое, што людзям амаль не вядома: учора, калі яго вялі тут, ён улавіў на адным вугле роспіс сабрата, на другім — другога, цяпер жа, прабегшы ад знаёмага па гэтай прыкмеце вугла да наступнага, узяў патрэбны арыенцір. Сапраўды, трэба выдатнае чуццё, каб не толькі знайсці тут дом, але і выбрацца адсюль. У Біма было выдатнае чуццё і цудоўная кемлівасць.

Ужо завідна ён дабег да свайго дома, узбег да родных дзвярэй, падрапаўся. Адказу не было. Яшчэ падрапаўся — тое самае: цішыня. Галоўнае, ля дзвярэй не было слядоў Івана Іванавіча. І яшчэ рана, вельмі рана, каб Сцяпанаўна пачула скрозь ранішні сон пазыўныя Біма. Ён задумёна пасядзеў ля дзвярэй.

Пасля таго, як білі, стукала ў галаве і было млосна, не вытрымаць. Але ён усё ж пайшоў. Пайшоў шукаць свайго сябра. Ды і хто ж, акрамя Біма, будзе шукаць яго?

Па горадзе бег на выгляд невясёлы засмучаны сабака, але адданы, верны і смелы.

Раздзел 8. Выпадак на стрэлцы

Ішлі дні за днямі. Бім не заўважаў іх ужо. Ён рэгулярна аглядаў горад і ўведваў самыя драбніцы яго. Цяпер ён хадзіў па зараней намечаным маршруце: каб людзі маглі здагадацца, яны правяралі б па Біму гадзіннікі. Паказваўся ля парку ён — пяць гадзін раніцы, ля вакзала — шэсць, ля завода — палавіна восьмае, на праспекце — дванаццаць, на левым беразе — чатыры гадзіны апоўдні і гэтак далей.

Завяліся і новыя знаёмыя між людзей. Бім вызначыў, што большасць з іх добрыя, але такія ішлі па вуліцы моўчкі, а нядобрыя заўсёды многа балбаталі. Знайшоў людзей, якія пахлі маслам і жалезам (раней ён сустракаў іх па аднаму). Яны штодня, недзе пад восем гадзін раніцы, цяклі несупыннаю плынню да варот, потым да дзвярэй будкі.

Тут яны былі гаманлівыя, як гракі, так што і пачуць, мабыць, нічога было нельга, ды гэта, між іншым, і не цікавіла Біма. Ён садзіўся збоч і глядзеў, чакаў.

— Гэй, Чорнае вуха! Прывітанне! — вітаўся кожнае раніцы хлопец у сінім камбінезоне і клаў перад Бімам загадзя прыгатаваны пакуначак з ежаю. — Жыві, курылка. Мацуйся. — І падаваў Біму добрую чалавечую лапу, грубаватую, але цёплую.

Другія моўчкі працягвалі яму руку, віталіся і спяшалі сабе. Ніхто тут ні разу не пакрыўдзіў Біма.

Цяпер Бім сяк-так навучыўся пазнаваць людзей. Вось, напрыклад, часта сустракаецца ў яго на дарозе мажная жанчына, ногі — як бутэлькі, заўсёды такая задаволеная, бадзёрая, твар свеціцца ад шчасця; але сустракаючыся з Бімам, яна фыркала, быццам кошка, плявалася, падымала сумку з прадуктамі да раскошных грудзей і кожны раз спавядала адно і тое ж самае: