Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 50

— Як гэта — дзе? — цяпер ужо і я пытацца буду. — На сцяжыне можаш сустрэць, на дарозе. Мала дзе… Не ў тэлевізары ж і не ў інтэрнэце ты яго сустрэць можаш. Ці ты, можа, стала як мая знаёмая, — толькі пра жаніха з інтэрнэта і можаш марыць?

I ў яе блакітныя вочы пільна зазірну… I зноў сінь азёрная пачне мяне зацягваць.

Чырванню шчокі ўспыхнуць, запунсавее ўся. Вочы да травы зялёнай апусціць. Калі пунсавее, значыць, не ўсё яшчэ страчана, не здзічэла яшчэ…

Не буду, не буду яе да слёз даводзіць…

Мянташыць касу пачну.

I тут яна ўбачыць, што з коміна маёй лазні сеецца блакітны дымок. I тады пытацца будзе:

— А ў вас што, апроч дуба яшчэ і лазня ёсць?

Я і не падумаю работу кідаць, пакос ля яе ног гнаць буду і буду казаць:

— Як гэта можа быць — каб у сапраўднага мужчыны на лецішчы ды не было лазні. Я пасля работы буду там парыцца вечарком дубовым венічкам.

Тут яна і суцішыцца як птушачка. Ціха сама сабе выдыхне:

— Добра вам: і дуб энергетычны, і лазня свая, а не казённая, дзе дыхаць няма чым. А ў мяне — дык адны грады з пустазеллем вечным.

Зноў суцяшаць буду:

— Нічога, гэта ўжо такая ваша жаночая доля — мужчыну даглядаць ды грады палоць, гаспадарку весці…

Пакос мой — само па сабе атрымаецца — ля яе ножак упрытык кругаля дае.

I тут зноў — вочы ў вочы — перасячомся. Зноў я касу мянташыць пачну, а яна сцішана:

— А паглядзець можна вашу лазеньку? Можа, калі разбагацею, і я надумаю такую зрабіць.

— Канечне, можна, — адзавуся. — Добраму чалавеку я заўсёды гатовы дапамагчы. Заходзь.

I вось яна ў лазні. I на палок глядзіць. I на печ пазірае, якую сам канструяваў і сам тры разы перакладваў — да толку даводзіў… На палок сядзе, шапне ціха:

— Цёпленька тут. Добрая лазенька. Вы што, так адзін і будзеце парыцца?

— Чаму гэта — адзін?.. Калі добры чалавек трапіцца — дык магу і запрасіць папарыцца. Я што — жмінда які. Сама бачыш — месца хапае. А пары мне не шкада. А тым больш — венічак дубовы з свайго дуба энергетычнага, моцны, хопіць не толькі на дваіх.

Галаву сумная апусціць. Задумаецца аб нечым, толькі ёю вядомым.

Затым моўчкі з лазенькі пойдзе. Услед за ёю па сцяжыне да варотцаў не пайду. Бо ў мяне, як некалі казала маці, работы — па вушы: лазню трэба даглядаць, касіць траву трэба. Глядзець буду на яе роўную спінку, на фігурку акруглую, якую поўныя ножкі над сцежкаю лёгка нясуць. У самым саку жанчына, не пераспелая яшчэ. Прападае… Ні за капейчыну прападае… Буду стаяць ля лазні і маўчаць.

Як каменны.

А яна, да варотцаў наблізіўшыся, азірнецца назад і так ціхенька скажа:

— Вось бы мне папарыцца…

Як і трэба — памаўчу спачатку, а тады ўжо скажу:

— Як змяркацца пачне — можаш паказацца. Венік я цяпер замачу.

Бязгучнае сонца да захаду хіліцца, — да той недасяжнай хвілістай лініі між полем і небам, якую называюць гарызонтам. У горадзе, гэтую лінію не ўгледзіш, — гмахі каменныя і высокія не дадуць паглядзець на дзіўнае відовішча.

Але, калі ты за горадам, калі вакол цішыня і прастор, калі перад вачыма поле і лес далёкі і ты сядзіш на лаўцы перад сваёй хатаю, тады паглядзі на вялікі чырвона-малінавы дыск, які бязгучна хіліцца да шараватых воблакаў. I не спяшайся, ні ў якім разе не спяшайся адводзіць позірку ад сонца, якое ўжо не слепіць. Цішынёю і спакоем, якія вакол цябе, пачне поўніцца душа твая. Пачнеш думаць пра дзень пражыты.