Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 55

I пачынае шаптаць, шаптаць радкі верша пра дзеда, што сцягнуўся з печы, і сядзіць ля рэчкі, грэючыся на сонцы, і не шкадуе, што хутка стане зямлёю. Хлопец шэпча пра сваю душу, якая нібы дзікі ястраб, ірвецца ў неба на прастор…

I не самотны ён, бо кніжку мае.

I зноў жа, ведаю пэўна, што час не ўладны над гэтым хлопцам, ніхто над ім не ўладны — ні філосафы, ні хахмачы, якія з жыцця і смерці чарговую хохму лепяць, ні палітыкі, якія наперад усё ведаюць…

I тут як заслона ўпала з вачэй маіх. I падумалася мне…

О-о, не скажу я вам, пра што думалася мне ў тыя хвіліны, калі дамоў вяртаўся і праз ілюмінатар самалёта глядзеў звысоку на безабаронна адкрытую зямлю, без якой чалавек не можа жыць…

P. S. Усё дакладна запісаў з маіх слоў сябрук, нічога ад сябе не дадаў. Калі будзе друкаваць мае прыгоды, то няхай возьме ганарар сабе. Даю дазвол на друкаванне. Пад чым і подпіс стаўлю.

Базыль, родам з Жыціва.