Читать «Атамізацыя» онлайн
Василий Семенович Гигевич
Васіль Гігевіч
Атамізацыя
Мы так радыкальна змянілі асяроддзе, што цяпер для таго, каб існаваць у ім, мы павінны змяніць сваю сутнасць.
Норберт Вінэр, заснавальнік кібернетыкі
Змяніўся вобраз жыцця, само разуменне Свету.
Усё пераплялося ў нейкі заблытаны клубок, дзе людскія жарсці, подласць, бескультур’е суседнічаюць з усё больш паскаральным развіццём навукі. Нейкія мала зразумелыя законы кіруюць намі. На першы план выходзіць не пагроза імгненнай пагібелі людзей у выніку ядзернага катаклізму, а верагоднасць яшчэ больш пакутлівага знішчэння ўсяго роду чалавечага.
Н. М. Маісееў, акадэмік РАН
Сучасная аповесць-казка
1
Як і ўсе вялікія прыгоды, мае пачаліся з сямейнага скандалу.
Вярнуўся з работы, есці хочацца, а мая ненаглядная чарговы серыял глядзіць, адарвацца ад тэлевізара не можа. Я гэтак далікатненька намякаю, што галодны мужчына — горай за афрыканскага льва. А яна — пачакай трошкі, сотую серыю дагледжу і пачну рыхтаваць вячэру. Ну, браточкі мае, шчыра прызнаюся, не вытрымаў, дапяклі гэтыя серыялы, выказаўся, бо цярпеў дагэтуль, маўчаў, як кляты…
Чаго толькі мне не прыпомніла!..
Жанчыны, скажу я вам, гэта такія стварэнні… Калі яна ў настроі, то — усё прабачыць, замест ляманту ў шчочку чмокне і прыгалубіць. Але ж падвярніся не ў час, святым анёлам дамоў прыйдзеш, усё роўна будзеш вінаватым, і тады табе ўжо ўсё прыпомніцца, да апошняга пазалеташняга камара, якога не затоўк, калі вечарам на беразе рэчкі сядзелі.
Можа, усё ладам і скончылася б, ну, палямантавала б трохі і супакоілася. Але ж у той вечар мяне як чорт які пад’юдзіў, калі мая прыгажуня занадта разышлася і пачала залішне мяне бэсціць. Я ёй толькі і сказаў: «Надта ты са мной гаруеш… Ты яшчэ ўспомні, як у мамкі ў Жыціве жыла…»
Жыціва — гэта вёсачка, дзе яна нарадзілася і дзе была надта шчаслівай. Дагэтуль часта мяне, як шылам, калола: «Вось, калі ў мамкі ў Жыціве жыла…»
Божухна, лепш бы я прамаўчаў!
Чаго толькі не наслухаўся ў той надвячорак! Зразумеў, што мая прыгажуня — самая найгаротнейшая з усіх гаротніц, якія толькі былі на свеце. І заставалася мне адзінае — браць вяроўчыну ды намыльваць…
Так і не павячэраў. Ляпнуў дзвярыма і падаўся да сябрука. Надта вялікім сябруком ён мне і не быў, на рыбалцы неяк пазнаёміліся, на гэтым і трымалася наша сяброўства. Селі за стол, гаворку распачалі. А ён, калі яму верыць, быццам бы ў нейкіх органах працаваў. Паглядзеў на мяне пільна і кажа:
— Нешта ты, Базыль, сёння надта ўзвінчаны.
Я пытаю:
— Адкуль ведаеш?
А ён:
— Пальцы ўздрыгваюць.
Што значыць — прафесійная хватка!
Я і «раскалоўся» — пра скандал з жонкай расказаў.
Ён мне:
— Калі твая хлюндра гэтак цябе дапякла, так і быць: раз правучы, каб на ўсё жыццё… Што па дробязях цыркацца… — і замоўк, гледзячы на мяне.
Тут я і «клюнуў» на ягоную вудачку:
— А як зрабіць такое?
Ён:
— Ёсць адно заданне важнае. Кандыдаты патрабуюцца. Гэта — як камандзіровачка будзе, гадкоў на пяць. Тады яна ўведае, пажыўшы без цябе… Пасля, як шаўковая будзе…
Я, канечне, спытаў: «Няўжо сярод вас, разумнікаў, адчаюгаў няма, каб выканаць гэтае важнае заданне?»