Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 49

— Дык я разгаворлівая, — яе блакітныя вочы засвецяцца радасцю. Прызнаецца: — Я пагаварыць люблю. Толькі я бесталковая трохі…

— Ну, — супакою, — гэта можна выправіць. Пры добрым мужыку хутка талковаю станеш…

.. Касільна ў канюшыну ля яе прыгожых ножак уваткну, зноў за мянташку вазьмуся і, зірнуўшы ёй у вочы, скажу:

— Калі па мне, дык будзь ты бескультурнаю, але ж душэўнаю. У Жыціве, дзе я нарадзіўся, дзяўчаты былі не надта культурныя, акадэмій не заканчвалі, затое якія душэўныя песні спявалі! А якія вясёлыя былі ў іх прыпеўкі!

Я вочы прыжмуру, успомню вясковых «некультурных» дзяўчат. Успомню, як некалі яны спявалі:

Ты не жмі мяне да плота

I не лезь абы-куды.

Я ж табе не гарадская,

Як пажэнімся — тады…

Гучала гэта ў цемры, пад зорным небам, калі разыходзіліся па хатах пасля танцаў. I звінелі тады тыя прыпеўкі жывым жыццём, і жанчыны, пачуўшы які свежанькі яшчэ тонкі галосок, пыталіся самі ў сябе: «Чыя ж гэта такі галасок падае?.. Зацвітае недзе, як макаў цвет…»

Падумаю, можа, мне цяпер праспяваць ёй якую прыпеўку?.. Я іх шмат ведаю… Але як спахаплюся: не варта, яна, культурная, яшчэ пачне пра мяне думаць, як пра якога нахабніка… I таму толькі скажу:

— О-о, якія шчырыя і душэўныя дзяўчаты былі некалі ў вёсках! А цяпер ці чула ты дзе, каб культурныя жанчыны песні спявалі? Ы жа сорамна песні спяваць уголас. Так што ты не пра культуру думай, а пра мужа добрага, пра каханне. А то адна без пары адзічэеш… Не толькі мужчыны дзічэюць у адзіноце, але і жанчыны. Пачнеш, як адна мая знаёмая, у інтэрнэце займацца салодкаю гульнёю. Жаніх, называецца тая гульня. Мышкай шчоўкаючы, яна грады поле, кветкі вырошчвае, адным словам, вядзе віртуальную гаспадарку. I вось, калі ўсё старанна будзе зроблена, дык, як узнагарода, на інтэрнэтаўскім гарызонце паказваецца галава мужчыны.

Здаравушчы. Вусы, як у таракана, барада, во-о, — паказваю ёй, — як у сябрука майго, які гены вывучае, нос доўгі. Мышкай шчоўкаючы, яна яго пад свой густ прыладжвае, — захочацца, вусы зрэжа, бараду падкароціць, глюгу выправіць. Зрабіць гэта, як раз плюнуць, віртуальныя тэхналогіі што хочаш могуць зрабіць: машыны, пісталеты… I такога яна прыгажуна сваімі рукамі вылепіць, што пачынае ажно млець ад радасці.

Куды там мужу роднаму да гэтага прыгажуна! Галодны, высахлы, муж яе, як ты, корпаецца днямі ў градах, а яна толькі тым і занятая, каб на віртуальнага жаніха любавацца.

Прыадзене, — па сваім гусце касцюмчык на яго нацягне, гальштучак на шыю павесіць, — не будзе ж ён цэлымі днямі голым целам перад ёю свяціць.

I вось — ці паверыш, хутка ў іх дзеткі паяўляюцца. Хоць і віртуальныя, але ж на жаніха падобныя. Як вылітыя…

I далей — болей. Яна пачынае іх выхоўваць, жаніха даглядае з вялікай любоўю.

Вось як цяпер усё робіцца.

Ты, можа, таксама жаніха ў інтэрнэце шукаеш?

— Не, — прызнаецца яна, — я інтэрнэтам кепска валодаю. А без яго, дзе ты цяпер вартага мужчыну знойдзеш? — спытае яна ні то ў мяне, ні то ў навакольнага свету.