Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 41

— Што ж гэта за метады? — пытаюся.

— А просценькія… Не трэба ведаць людзям пра твае меркаванні і разважанні… Маўчы, хавайся — вось лозунг, якім новыя не ўзгодненыя з намі ідэі глушацца на корані. А думаць думай, хоць засілься ад сваіх думак. Каму гэта трэба і каму гэта цікава? За цябе ёсць каму думаць. Палітыкі хай думаюць, стоканальны тэлевізар хай думае, газеты хай думаюць… Людзі маўчаць павінны, маўчаць. Ведаеш, як у вас некалі адзін паэт сказаў: пасіцеся, народы свету, вас трэба рэзаць ці стрыгчы… Пасля гэтых слоў яго, дарэчы, з пісталета грохнулі… Вось і ты не высоўвайся, маўчы, як рыбіна, тады і жыцьме будзеш…

Памаўчаў Лупавокенькі. А затым вочкі да мяне наблізіўшы з дапамогаю нябачных рэжысёраў і аператараў, пачаў адукоўваць:

— Няўжо без сваіх пустых міфаў вы не можаце жыць? Баіцеся зірнуць праўдзе ў вочы… Няма ні пекла, ні раю — у прыродзе іх няма… Пра гэтае ж самае некалі і вашы вялікія прарокі гаварылі — пра рэлігію, як опіум для народа.

«Во, прычапіўся ты да гэтых прарокаў!» — хацелася ўсклікнуць мне, ды маўчаў, слухаючы яго.

— Ну, а ў практычным плане… Кідайце вы дурнотай займацца, на сутнасць, на сутнасць сваю зірніце…

— I што? — ніяк не мог зразумець я.

— Адзенне — далоў… Прычоскі там розныя, лакі-шмакі, пазногцікі фарбаваныя, ліфчыкі-шміфцікі — навошта вам усё гэта? Танцы-шманцы, музыканты, паэты твае хвалёныя, спевакі, мастакі — усе яны насельніцтву толькі мазгі пудраць, адрываюць ад планаў, ад канвеераў, ад работ важных… На сутнасць глядзіце адкрытымі вачыма. А то зарплаты бухаеце чорт яго ведае на што… Нашы гуманоіды, якія ў вас пабывалі, такі жах нам паведамляюць. Што вы робіце?.. Жыццё адно аднаму скарачаеце: здрады, палюбоўнікі і палюбоўніцы, забойствы, крадзяжы, карупцыя невыводная, хлусня суцэльная… А з-за чаго ўсё, калі разабрацца на цвярозую галаву?.. За чым усё жыццё ганяецеся? Чаму ў старасці кожны з вас бездапаможны і пакрыўджаны невядома кім не можа сам сабе сказаць толкам: куды ж знікае той салодкі агонь, што дагэтуль душу грэў? I тады толькі, на фінішы, кожны з вас пачынае разумець, што нічога яму не трэба: ні адзенне, ні лакі, ні шмакі, што ўсё жыццё чалавек ганяўся за міражамі. Вось таму мы і сцвярджаем, што жыццё — салодкі гэта сон, не больш. Няма ў жыцці ніякага сэнсу, які вы так шукаеце стагоддзямі і тысячагоддзямі, няма…

Прызнаюся шчыра, у мяне і рукі апусціліся, і сказаць яму нічога не мог. Усё ён быццам бы правільна гаварыў, лагічна, а між тым, між тым… Нейкі фокус ён учыніў… Маўчаў я, а гэтае зеленапузае стварэнне мне далей пра сутнасць гаварыла:

— Канечне ж, вы рухаецеся ў кірунку пазнання сутнасці, але ж вельмі павольна.

Тут я не вытрымаў, зноў руку ўгору падняў:

— Пачакай, пачакай… Дай перадыхнуць трохі.

— Згодзен. Новую філасофію нялёгка прыняць і засвоіць. Новая філасофія, дарэчы, будзе фармаваць і новы парадак вашага жыцця. Без новай філасофіі жыцця, павер мне, вы ніяк не выкруціцеся. Адкінеце вы ўрэшце сваё хрысціянства, мусульманства і буддызм пад націскам прагрэсу, нідзе не дзенецеся, а ўзамен што будзе?..