Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 40

— На што ты мне намякаеш? — я ніяк не мог зразумець сутнасці ягонай логікі.

— А ўсяго толькі, што жыццё — гэта сон, міраж. I нечага тут кашалі плясці пра нейкую так званую загадку смерці. Няма ніякай загадкі — вось што вы павінны зарубіць на сваіх глюгастых насах раз і навечна. Канечне, гэта цяжка зрабіць, лягчэй ухапіцца за хлуслівыя выдумкі. Вы павінны засвоіць новую філасофію жыцця і тады вам стане лягчэй жыць. Смерці няма, як і жыцця няма, ёсць толькі пераход адных палёў у другія…

Вось табе і на: часу — няма, адны нябачныя фанцікі з чыпамі правяць жыццём, смерці — няма, а само жыццё — усяго толькі сон…

Мабыць, у мяне быў надта ашаломлены выгляд. Крыху перадыхнуў і пытаю ў свайго настаўнічка:

— Дык з чаго ж нам пачынаць?

Зноў Лупавокі наблізіў да мяне свае вочкі.

— Як і ўсякая новая філасофія, гэтая павінна замяніць старую.

— Якую? У нас іх шмат: і хрысціянства, і буддызм, і мусульманства. А яшчэ ёсць атэісты, тыя наогул усе рэлігіі адмятаюць.

— А ўсе рэлігіі чохам — на гістарычны сметнік пад націскам прагрэсу. Там даўным-даўно ляжаць нікому непатрэбныя вашы перуны, лесуны, русалкі, вадзянікі. Там жа — і алімпійскія багі. Вечна вы трымаецеся за штосьці незразумелае, чаго няма на свеце. Каму моліцеся? Чаму пакланяецеся? Апамятайцеся!.. Міфам моліцеся. З-за гэтых міфаў распачынаеце войны, адно аднаго гатовы спаліць жыўцом.

— Каго гэта мы спалілі? — пытаюся.

— А-а, забыліся, быццам язык праглынуўшы, святымі хочаце быць… А хто адкажа за крыжовыя паходы, калі пад сцягамі рэлігійнымі лілася кроў? А хто тапіў людзей у рачных водах, калі сілаю хрысцілі нязгодных, якія пакланяліся Вялесу?.. А каго інквізіцыя паліла?.. Хто спаліў Джардана Бруна, за што яго на вогнішчы жыўцом спалілі?.. Хто Гуса спаліў — не скажаш мне?..

— Адкуль ты ўсё гэта ведаеш? — здзівіўся я.

— А ўсё адтуль, з інфармацыйнага поля, якое ахутвае вашу планету. Вы яшчэ і не ведаеце толкам, што такое — інфармацыйнае поле. Мы да яго праз глюонныя генератары напрамую можам падлючацца. Мы за вамі пільна сочым, вядзём дакладны падлік. Усё, што вам хаосам здаецца, сапраўды — зусім не хаос, волас з вашай галавы не ўпадзе без нашага рашэння. Вы яшчэ не ведаеце, чаму грэшнікі шчасліва жывуць да глыбокай старасці, а праведнікі раней часу ў нябыт адыходзяць… Да пары да часу вы і не будзеце гэтага ведаць. Хутка мы вам такія ісціны адкрыем, ад якіх у вас вочы на лоб палезуць…

Во, заспяваў! Вось дзе саломка падаслана!

— Ды на што ты мне намякаеш? Калі я думаю, што Зямля наша — жывая і, што яна можа думаць, дык за гэта і мяне могуць спаліць?

— Не пужайся, жыць будзеш, — суцяшае ён мяне. — У вас іншых метадаў хапае ад пуза. Сучасных.