Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 36

Гумовую лодку напампавалі, яго ў яе пасадзілі, вёслы ў рукі далі, спінінг збоку: плыві, родненькі, геніяльны ты наш…

Ён і паплыў. Ды не да чароту гнуткага, дзе шчупак хаваецца, а чамусьці на сярэдзіну возера. Заплыў. Глядзім: падняўся ў лодцы, як помнік на гарадской плошчы ўзвысіўся, і спінінгам махануў, адчаюга…

I імгненна спінінг у адзін бок паляцеў, ён — у другі, а перакуленая лодка зверху яго накрыла. Плаваць сябра не ўмеў, інтэлігент няшчасны, рукамі і нагамі па вадзе малоціць:

— Базыль! Базыль!..

Думалі напачатку — дзесяцікілаграмовы шчупак яго на дно цягне.

Бот японскі, калі нагамі малаціў, у ваду навечна боўтнуў. Барада злямчылася, слізкая — не ўзяцца, калі да берага цягнуў. Спінінг не знайшлі. Пра бінокль і казаць нечага… Ледзве адкачалі.

Потым ужо, на беразе, я сказаў:

— Ну, што, геніяльны ты наш, не цябе нам шкада, а гены твае, яшчэ трохі — і яны навечна ў вадзе засталіся б… Гэтак жа, як катушка, — спрабую нырнуць, каб знайсці яе.

О-о, якая мокрая і непрыемная вада! Ды і глыбіня — метры тры, не менш, недарэмна пяціметровыя калы высякалі. Пакуль рукамі дно дастаю, ужо ў вушах пачынае звінець і вочы, адчуваю, як у таго ляшча, на лоб пачынаюць лезці. Апускаю руку ў глей. Ён мяккі, як пух. Дзе ты ў ім катушку знойдзеш… Гары яна гарам… Пробкаю выскокваю на паверхню, хапаю ротам паветра.

I як там, у гэтай багне, ляшчы жывуць, чаму і чаго яны радуюцца?

— Ну, што? — пытае брат.

— Глей там. Не знайсці, — адказваю і зноў асцярожна забіраюся ў лодку, што грозна зыбаецца ад кожнага руху.

— Ладна, — прымірэнча гаворыць брат. — На адну буду лавіць. На рабоце магніт вазьму. У наступны раз мы яе магнітам знойдзем. Чарвякоў давай, разявака.

Цярплю, маўчу.

Непрыкметна зямлю агортвае цемень. Слабыя хвалі рытмічна гайдаюць лодку, прывязаную да калоў. Камар’ё клятае ветрык знёс да прыбярэжных кустоў — ціха, чыста цяпер вакол нас і мо таму дзённы і штодзённы тлум таксама выветрываецца з душы. З-за невысокіх хмар вылузваецца месяц і адразу з’яўляецца рухомая срэбраная паласа вады — цягнецца да далёкага берага. Там нехта распаліў вогнішча і, як бывае ў такіх выпадках, здаецца, што там, адкуль даносяцца незнаёмыя галасы, чуецца звонкі жаночы смех і нават даплывае песня — не эстрадна-блатняцкая, не… — здаецца, што там і шчасце тваё…

I такое адчуванне, што не на рыбалцы мы, не на вадзе азёрнай, а ў нейкім іншым загадкавым свеце, і толькі цяпер разумець пачынаю, што ўсе мае веды, пачутыя ад настаўнікаў і з кніг вычытаныя — не дакладныя, што сусвет зусім па-іншаму злеплены.

Я гляджу на ваду ціхую, на прытухлае, але не зусім чорнае воблачнае неба, дзе зор не бачна, і ўспамінаю чамусьці радкі з верша паэтэсы, што заўчасна пайшла з жыцця:

Гэты вечар не твой,

Гэта ноч не мая,

Ты не будзеш са мной,