Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 33

Тое, што для чысціні эксперыментаў над чыпамі і суперкамп’ютарам трэба весці кантроль — дык гэта не толькі мне зразумела, а і апошняму дурню… А кантроль той, мабыць, дазволена весці эліце. Каму ж яшчэ?..

Для кагосьці на палях каласіцца пшаніца, для кагосьці выспявае залацістая кукуруза…

I зноў і зноў ува мне білася: каму булкі, а каму — шыш з газаў і паветра…

Цямніў, цямніў Лупавокенькі: пра адно гаварыў, філасофстваваў, думаў пра другое, а на справе рабілася трэцяе…

Але, скажу я вам — і на Зямлі штосьці падобнае пачало тварыцца. Як прызнавалася мне адна прыгажуня, калі мы з ёй у ложку ляжалі: ты ніколі не ўведаеш, пра што думае жанчына, якая побач з табою жыве гадамі… Я, пачуўшы гэтыя словы, голы ледзь з ложка не выскачыў.

— Як гэта можа быць?! — залямантаваў я. — Ты ж толькі што гаварыла пра вечнае каханне…

— А вось так і можа быць, — адказала яна мне з усмешкаю. — Ты сам падумай, якім бы жахлівым было жыццё, калі б мы ведалі, што думае іншы… А таму гадай, пакутуй штодня, кахаю я цябе, ці — пра іншага мару… Старайся, скачы перада мною пад дудку маю, пакутуй, і ў гэтым — шчасце тваё…

I адразу ж — ці паверыце, засмяялася, да мяне прыхінулася, абняла…

Застагнаў я з гора, паглядзеў на яе і з адчаю ледзьве не заплакаў…

Жанчыны, жанчыны… Можа, і праўда, вы — разумнейшыя за нас, мужчын, якія вечна праўду-матку ў вочы рэжуць?..

Я і па сёння не ведаю, добра гэта ці дрэнна, што мы адно аднаго да канца не можам уведаць… Таямніцы, таямніцамі мы ахутаны…

А мо і праўда — настаў новы час, новая эпоха, калі граматны чалавек налаўчыўся за словам хаваць свае думкі і пачуцці? Не толькі палітыкі, калі гутараць сам-насам, хаваюць ад людзей свае намаганні і меркаванні, але і людзі, прагрэсам падхопленыя…

Дык скажыце, які сёння свет настае? За што, скажыце, тады ўхапіцца чалавеку, калі слова становіцца разменнаю манетаю? Можа, усе нашы беды з таго, што гаворым адно, а думаем зусім іншае?..

Але ж, мабыць, яшчэ большыя беды пачнуцца, калі праз чыпы хтосьці будзе ведаць нашы думкі?

Шмат, шмат пра што мне думалася.

I яшчэ адно няяснае трывожыла мяне. Пакуль я і сам не мог зразумець, але адчуванне трывогі не пакідала мяне ні на хвіліну.

А потым зноў адчыніліся нябачныя дзверы, зноў Лупавокенькая ўкаціла ў мой пакой крэсла-ляжанку. Запрасіла ўкладвацца. Я агледзеў яе з галавы да ног — была яна без ніякіх трантаў, як і Лупавокенькі.

I я ёй сказаў:

— Не.

Яна здзівілася. Затым прагучаў яе голас:

— Сягоння метыска будзе. Пакажа танец жывата, і ўсё такое…

— Не, — паўтарыў я і падумаў: «Ты лепш гэту метыску Лупавокенькаму падсунь. Во пуду будзе, заікаю стане да канца дзён сваіх».

Лупавокенькая крэсла-ляжанку выкаціла з пакоя, я застаўся адзін.

I найшло, найшло на мяне… Пасля таго, што ўбачыў і пачуў, у маёй душы з’явіўся нейкі шалёны адчай. I зноў упрытык я сутыкнуўся з тым, з чым, мабыць, час ад часу сутыкаецца кожны чалавек — з чорнаю адзінотай, калі ўсё, чым жывеш дагэтуль, чым цешыш сваю душу, здаецца пустым, нікчэмным, і быццам скручаны агромністай марской хваляю, пачынаеш задыхацца і не ведаеш, куды падацца ад пякельнага болю.