Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 30

Без ніводнага дарослага гуманоіда ўсё гэта рабілася…

I глядзеў я ва ўсе вочы на доўгія рухомыя канвеерныя лініі, — як эмбрыёны у колбах варушыліся, да шкла бліскучага дакраналіся то лапкамі, то галоўкамі…

I праўду Лупавокі сказаў — не падрыхтаваны я быў да іхняй рэальнасці, прафанам быў поўным, бо мне чамусьці жахліва стала.

— Што ж вы вытвараеце?! — крыкнуў я. — З дзіцём маці сувязь мае. Дзіця яшчэ да нараджэння галасы чуе, настрой маці адчувае. Таму і раяць дактары, каб маці на прыгожае глядзела, каб музыку слухала. Ды не эстраду крыклівую, а класіку, каб песні народныя спявала. Ты ведаеш хоць, што праз песню народную, праз мову родную генетыка народа фарміруецца? I кожнае слова, як мне некалі брат сказаў — не гук пусты, а — сувязь народная… О-о, што вы творыце, што вытвараеце? Маці малаком сваім дзіця павінна карміць — так яна з дзіцём завязвае вечную сувязь… Мо таму выміраюць цэлыя нацыі, што маці з дзіцём сувязь траціць, а калі яна яшчэ курыць ды піць пачынае, то і дзеткі гэткімі ж дэбіламі вырастаюць…

— Ха-ха, — зноў, як Піліп з канапель, выскачыў на стэрэаэкране Лупавокенькі, у сваё крэсла ўсеўся і пачаў узірацца ў мяне, — мы пра гэта таксама ведаем. Навука наша не дрэмле… У нашых інкубаторыях усё прадугледжана, усё пад кантролем: і музыка ёсць — суперкамп’ютар выводзіць нам розныя мелодыі, дзве тысячы пяцьсот мелодый у ім. Калі трэба, можам і заказаць больш мелодый, нам нядоўга — усяго сем нот, а мелодый з іх уга-га колькі суперкамп’ютар можа наляпіць. У адпаведнасці з новым імклівым часам пад наша новае кліпаванае мысленне суперкамп’ютар стварае новую больш рытмічную музыку. Дзугі-дзугі тая музыка называецца. I песенькі таксама ўвесь час новыя сачыняюцца. Труля-ля, труля-ля нашы песенькі называюцца. Гэтыя песенькі толькі спецыяльна адабраныя спевакі спяваюць.!х у нас трыццаць тры на ўсю Дзэту, яны гуманоідаў радуюць днём і ноччу. Пад суперкамп’ютарную музыку яны толькі роцікі адкрываюць — ім і спяваць не трэба, бо суперкамп’ютар танальнасць, рытміку і ўсё астатняе самастойна робіць. Хоць, па праўдзе скажу, песні для эмбрыёнаў мы ў апошнія гады адмянілі, а дарослыя гуманоіды іх не спяваюць — і без песень мы жывём прыпяваючы, навошта яны?..

— А выбракоўка ёсць? — я ўжо да канца наважыў ісці ў сваім пазнанні.

— Канечне, як і ва ўсякім тэхналагічным працэсе. Мутацыйныя некантралюемыя зрухі, усё такое…

— I што ж вы тады робіце?

— Ствалавыя клеткі пускаем на лякарствы — ашаламляльны эфект атрымліваецца, я табе далажу. Гэта на першым этапе, калі ідзе актыўны працэс дзялення клетак. А на пазнейшых этапах розныя органы гуманоідаў мы пускаем на запчасткі. Спачатку робім замарозку эмбрыёнаў у вадкім азоце, гэтым мы ствараем банк запчастак і ствалавых клетак, а потым, пры патрэбе, ужыўляем тыя запчасткі дарослым гуманоідам.

Пахаладзела ўсё ўва мне. Пасля пачутага і ўбачанага не да жартаў стала. Ад хвалявання ў мяне і рукі задрыжэлі.