Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 27

— Прывітанне!

— Прывітанне, — буркануў я.

— Як спалася?

«А тваё якое дзела да сноў маіх?» — хацеў сказануць, ды змаўчаў.

Чымсьці ён мне не падабаўся. I не знешнасцю сваёю, не, да знешнасці ягонай як бы і прывыкаць пачаў, штосьці іншае пачынала выпіраць з ягонай сутнасці. Не падабалася мне, што галасок у яго мяняўся, — то ён гучна гаварыў, то надта ўжо ласкава. Мяне не абдурыш, ведаю: калі мякка сцелюць, то мулка спаць… Нешта падобнае са мною бывала і на Зямлі: толькі-толькі шуры-муры заводзіш з прыгажуняю пісанай, яна перад табою лістом сцелецца, а тут раптам — бац! — нутром адчуваеш, што ніякая яна не прыгажуня, і тады ўжо, каб і вяроўчынаю хто прывязаў да гэтай пісанай прыгажунечкі, усё роўна збег бы.

А мо і праўду кажуць тыя, хто сцвярджае, што вакол кожнага чалавека маецца нейкае поле, яго аўрай называюць, і толькі яно, а не знешнасць, на цябе ўздзейнічае. У адных гэтае поле — светлае, цёплае, лечыць цябе і супакойвае і таму так атрымліваецца, калі на такога чалавека глядзіш, то — вока адпачывае… А ў другіх — цёмнае, бліскане такая прыгажуня вачыма і — без слоў ведаеш, што — сцерва перад табою…

I мо ўвогуле, — часцяком думаю — гэтыя нябачныя сілы дабра і зла не міф, не казка, а самая што ні ёсць рэальнасць, яны правяць намі, а мы, нос задраўшы, ганарымся разумным шматслоўем сваім, знешнасцю сваёю, адзеннем сваім, багаццем сваім, сваёю ўладай…

А сапраўды, хто ж мы?!

Як сказана было некалі адным разумным чалавекам, скарыся, скарыся горды чалавек, перад тым неспазнаным, што цябе акружае!

Так-то ён, чалавек, табе і скарыцца — дачакаешся!..

Але зноў жа — нешта не туды, не туды мяне панесла… Пра гуманоідаў, пра незямных стварэнняў вяду я аповед…

Памаўчалі мы, гледзячы адно аднаму ў вочы. А тады я і распачаў свой допыт:

— У вас ёсць мужчынскія і жаночыя тыпы. Але, калі я глядзеў на ваша жыццё, нідзе не ўбачыў закаханых. Усе ў вас нейкія адзінокія. Я нідзе ні разу не ўбачыў, каб гуманоіды за рукі трымаліся. У нас на Зямлі адразу ж закаханых бачыш — ідуць побач і, самі таго не прыкмячаючы, за ручкі трымаюцца, а на тварах святло свеціцца незямное…. А ў вас… Мужчынскія тыпы — самі па сабе жывуць, жаночыя — самі па сабе…

— Ты хочаш спытаць, ці ёсць у нас каханне? — перапытаў карла.

— Так.

— А гэта для нас пройдзены этап, — махануў лапкаю Лупавокенькі. Зноў непрыкметна крэсліца ля яго паявілася, усеўся ён і стаў углядацца ў мяне.

«Во прыліп ты да гэтых этапаў, як сляпы да плоту», — падумаў я і пачаў ўдакладняць:

— У вас што, усе пагалоўна сталі сексменшасцямі?

— Ды не-е… Гэта мы таксама прайшлі на пэўным этапе.

— А што ж тады ў вас творыцца?

Лупавокенькі вусны васьмёрачкаю скруціў — ухмыльнуўся — і:

— Вось між намі, мужчынамі, давай гаварыць начыстую…

Тут і я міжвольна скрывіўся — таксама мне, мужчына знайшоўся!..

Пільней прыгледзеўся да гэтага мужчынкі і толькі цяпер угледзеў у яго між ног маленечкі, з мезенчык дзіцячы, гузачок, нічым не прыхаваны…

«Хоць бы транты якія на сябе нацягнуў, — падумаў я, усё яшчэ ўхмыляючыся. — Ён мяне яшчэ дзярэўняю папікае… На зямлі няграматныя папуасы і пігмеі ў лясах глухіх жывуць і то — сваё багацце хаваюць, як могуць, а ты, разумны этапнічак…»