Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 24

I тут мне цюкнула: каму булкі з фінікамі і аліўкамі, а каму — шыш з паветра…

Цікава, чым жа харчуецца Лупавокенькі?

I што ж яны такое калолі, чым жа было тое малюпасенькае, з чаго цеста само па сабе пухла?

Усё было прадумана, усё было, як Лупавокенькі казаў, пад кантролем поўным.

Зноў у каторы раз я ўспомніў камунізм, пра які бядота марыць, а багацеі клянуць, на чым свет стаіць. Грошай у іх няма, бяры ў магазінах, што хочаш, аўтаматы вакол, парадачак поўны, ні міліцыі, ні паліцыі няма нідзе…

Шчоўкаючы кнопкамі на пульце дыстанцыйніка, разглядаючы жыццё незямное, я злавіў сябе на тым, што мяне нешта ці то трывожыць, ці то бянтэжыць.

I карлы, і дылды былі нейкімі надта вялымі, як хворымі ўсё роўна. Я рэдка бачыў, каб збіраліся яны купкамі. Купкамі яны збіраліся толькі на рабоце, у сваіх кабінетах-кабінках.

Урэшце скеміў, што трывожыла і здзіўляла: не бачу сямейных пар… I малюпасенькіх гуманоідаў, дзяцей іхніх, я нідзе не ўбачыў. Дзе яны былі, дзе хаваліся? Можа, мне падумалася, яны якраз і знаходзіліся за тымі засакрэчанымі дзвярыма на вяршынях пірамід, можа, якраз там і вялося іхняе выхаванне і адукаванне праз чыпы малюпасенькія? Гуманоіды адно аднаго не цікавілі — вось што я змікіціў, калі назіраў за імі сваім спрактыкаваным вокам. Мужчынскія тыпы жылі самі па сабе, жаночыя — самі па сабе. I да ўсяго ж — нейкія невясёлыя яны былі, не бачыў я, каб яны смяяліся…

Вярнуўшыся з работы, гуманоіды тут жа ўладкоўваліся перад вялікімі, на ўсю сцяну, стэрэаэкранамі і глядзелі нейкія надта ім займальныя відовішчы, — гэтыя відовішчы, мабыць, і было тым агульным, што іх яднала.

Яшчэ ўгледзеў, што паўсюль: і ў басейнах ля марскога берага, і ў рабочых кабінках маюцца дзіўныя крэслы-ляжанкі, у гэтыя крэслы-ляжанкі гуманоіды часта ўкладваліся і як бы драмалі…

Шмат, шмат пытанняў узнікла, калі назіраў за жыццём незямным. Штосьці хавалася ад мяне…

Стомлены ад уражанняў, задрамаў урэшце. Прачнуўся ад голасу мяккага:

— Не здзіўляйцеся. Зараз будзем праводзіць першы сеанс.

Угледзеў, як адчыніліся нябачныя дагэтуль дзверы і ў пакой Лупавокенькая — бо рожкаў на яе галаве не мелася — укаціла тое самае дзіўнае крэсла-ляжанку, якое дагэтуль на стэрэаэкране бачыў. Укаціла, лапкаю на крэсла паказвае і голас яе чую:

— Не бойцеся. Нічога кепскага не будзе.

«Кранты прыйшлі…» — мне тут жа ўспомніліся гісторыі пра тое, што гэтыя зялёныя чалавечкі вытваралі з людзьмі падчас кантактаў.