Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 22

I знік мой настаўнічак разам з крэсельцам. А я толькі цяпер угледзеў на крэсле на падлакотніку невялічкі дыстанцыйнік.

5

Адваліўся я ў крэсле. Вочы заплюшчыў і сам з сабою, разумным, гутарку пачаў… Як казаў мой сябрук, які некалі на дваццацігадовай ажаніўся, з самім сабою, разумным чалавекам і пагаварыць прыемна…

Нешта занадта Лупавокенькі мяне нахвальваў. Падазрона гэта было, надта падазрона. Нешта ён рыхтаваў мне, нейкую пельку заводзіў… Усё саломку падсцілаў…

Потым, калі аддыхаўся трохі, узяў дыстанцыйнік ды пачаў націскаць кнопкі.

I ўбачыў я жыццё іхняе.

Напачатку гуманоіды паказаліся. Цяпер, калі да іх пачаў пільней прыглядацца, убачыў, што сярод іх ёсць мужчынскія і жаночыя тыпы. У мужчынскіх, як здагадаўся, на галоўках меліся невялічкія, з кулачок дзіцячы, не то рожкі, не то гузачкі. У жаночых тыпаў гэтых рожак не было. Што здзівіла — адзення яны ніякага не насілі. А калі адзення на іх ніякага не было, то, самі разумееце, у іх і сораму ніякага не было, не саромеліся яны адно аднаго ні кропелькі…

Затым паказаліся агромністыя піраміды. Аказалася — то іхнія гарады былі, накрытыя суцэльнымі празрыстымі дахамі. Шчоўкаючы пультам дыстанцыйніка, я пачаў падарожнічаць па гарадах. Зверху да нізу там ліфты агромністыя меліся, бесперастанку адны гуманоіды ўгору падымаліся, а другія — уніз апускаліся, у калідорах доўгіх, асветленых нябачнымі ліхтарамі, рухомыя дарожкі меліся і на дарожках гуманоіды стоячы ехалі, адны — направа, другія — налева. Шчоўкаючы пультам дыстанцыйніка, падарожнічаў я па іхніх гарадах, падымаўся ўсё вышэй і вышэй, аж да таго агромністага бліскучага купала, які красаваўся на вяршынях пірамід. Але, чым вышэй я падымаўся, тым часцей бачыў у доўгіх калідорах на дзвярах кабінетаў шыльдачкі:

Для службовага карыстання Толькі па кодзе Доступ староннім да суперкамп’ютара забаронены

Самі здагадваецеся, што ў тыя засакрэчаныя кабінеты я не мог зазірнуць. Калі ж да самага бліскучага купала дабраўся, то перад уваходам у той купал вялізная шыльда мелася:

Глюонны генератар Староннім не патыкацца Смерць на месце

«Вось табе і на — падумалася мне, — не толькі на Зямлі ёсць засакрэчаныя арганізацыі, але і тут іх хапае…»

Машын дымных я там нідзе не ўбачыў. Ды і навошта ім былі тыя машыны, калі ўсё было прадумана да дробязей, усё было скампанавана.

Там жа, у высачэзных пірамідах, і жыллё гуманоіднае было, і кабінеты— кабінкі, дзе гуманоіды працавалі: у вялізных пакоях, седзячы за доўгімі сталамі, адгароджаныя невысокімі сценачкамі, яны ў нейкія празрыстыя лісцікі зырыліся, лапкамі ў іх торкалі ды час ад часу адно на аднаго пазіралі і роцікі адкрывалі — мабыць, як здагадаўся я — гаварылі між сабою… Але пра што яны гаварылі — я не чуў.