Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 21

Хоць чалавек я і кемлівы, ды тут нічога не мог сказаць. Мабыць, у мяне быў надта разгублены выгляд, бо Лупавокі супакойваць пачаў:

— Нічога тут незвычайнага няма, ніякай містыкі… Мозг выпраменьвае энергапалі, на гэтыя энергапалі можна далікатненька праз чыпы ўздзейнічаць, карэкціровачку рабіць на энергетычным узроўні. Тут такі прагрэс пачаўся, што вам, зямлянам, і не снілася… Лячыць гуманоідаў мы можам ад хвароб розных, асабліва эфектыўным аказалася лячэнне сацыяльна небяспечных гуманоідаў. Закон у нас такі ёсць — пра спакой нашай цывілізацыі. Закон Спакою і Парадку — так ён называецца. Згодна пункта другога палажэння трэцяга Закона сацыяльна небяспечныя гуманоіды не павінны збірацца ў групы болей трох, а калі ўздумаюць збірацца, то тут жа лечацца ў прымусовым парадку. А такія ў нас, табе па сакрэце скажу, завяліся. Некаторыя не пажадалі сабе чыпы ўжыўляць — хоць ты ім кол на галаве чашы ды праз дзірку чыпы туды заганяй… Яны сябе натураламі пачалі называць, надумаліся, дурні, чыпы з галовак выцягваць і на сметнікі выкідваць… Карацей, вайну прагрэсу аб’явілі… Але іх, натуралаў, мала засталося, калёным жалеззем мы іх выпальваем… Велізарнейшы эфект атрымаўся пры розных псіхалагічных адхіленнях. Самае галоўнае — пры такім лячэнні гуманоіду не трэба ў бальніцу класціся, больш таго, скажу па сакрэце, гуманоід і не ведае, што яго лечаць… Суперкамп’ютар за ўсімі чыпамі кантроль вядзе, як толькі адхіленні ў паводзінах гуманоіда назіраюцца — тут жа карэкціровачка і робіцца. Бальніцы мы пазакрывалі, эканомія паявілася, эфектыўнасць дзейнасці нашай павялічылася на тысяча дзвесце працэнтаў. Так што сам разумееш, бранзалецікі нам не спатрэбіліся, мы іх даўным-даўно на сметнік гістарычны выкінулі.

I тут, як толькі ён пра гістарычны сметнік сказаў, я падумаў чамусьці пра рабоў рымскіх, якім на шыі металічныя ашыйнікі чаплялі… Нічога за тысячагоддзі не памянялася, — ні на Зямлі, ні на Дзэце… Руку ўгору падняў і, адчуваючы сябе вучнем перад гэтым разумненькім карлам, сказаў:

— Хопіць на сёння. Хопіць.

— Што ж, тваё жаданне — для мяне закон, — пагадзіўся Лупавокі. — Я знікаю. Каб табе сумна не было, дыстанцыйнік пакіну. На экране можаш наша сённяшняе жыццё паназіраць. Канечне, як госця дарагога, мне хацелася б павазіць цябе па нашай шчаслівай планеце, пазнаёміць з гуманоідамі бліжэй, але прабач, твой выгляд…

— Што, не спадабаўся вам? — буркануў пакрыўджана я і тут жа падумаў: «Таксама, прыгажун знайшоўся!»

Лупавокі заківаў галоўкаю:

— Цябе эліта сустракала, папярэджаны былі і то — сам бачыў рэакцыю. А калі цябе ўсім паказаць — пачнецца павальнае парушэнне Закона Спакою і Парадаку. На ўсёй Дзэце хаос пачнецца. Ты што думаеш, калі б раптам нас паказалі ўжывую перад вамі, зямлянамі, не тое ж самае пачало б тварыцца? I яшчэ… Мабыць, пачынаеш сумаваць па зямным жыцці, таму табе сюрпрыз падрыхтавалі. Вечарам прадстаўнік наш да цябе зазірне. Не палохайся і не здзіўляйся. Усё, што будзе рабіць — для тваёй жа радасці.