Читать «Атамізацыя» онлайн - страница 19

«Ну, Лупавокенькі, ты цяпер ужо ў адкрытую здзекуешся з мяне», — падумаў я і сказануў, каб таму не падалося, што я — нягегліца поўны, што і я нешта цямлю:

— Вы, мабыць, чыпамі замянілі бранзалецікі. I праз чыпы замкнулі ўсю інфармацыю…

— Правільна, правільна разважаеце, госць шаноўны, — разліваўся ў маёй галоўцы ласкавы галасок Лупавокенькага. — А дзе ж мы тыя чыпы прыляпілі, як думаеш?

Паціснуў я плячыма, а Лупавокенькі лапкаю па галоўцы заляпаў:

— Сюды ўжывілі… Чыпы — яны ж малюпасенькія-малюпасенькія, як зерне макавае. Цяпер, калі ў нашых галовах чыпы, ты нават і ўявіць не можаш, як імкліва пачала развівацца наша цывілізацыя. На новы віток развіцця мы выйшлі.

Глядзеў неміготкімі вачыма на Лупавокага, хацеў сказануць нешта, ды, памуляўшы вуснамі, нічога не мог сказаць.

Вось табе і забава ў фанцікі, лісцікі, бранзалецікі…

А Лупавокі, здаецца, ад радасці аж свяціўся:

— Вось запытай у мяне што хочаш і я табе тут жа выдам адказ. Ну, задавай сваё пытанне, задавай.

Хоць ён і быў на стэрэаэкране, але, паўтаруся, ён жывей жывога быў: маячыў узад-уперад перад вачыма маімі здзіўленымі, пузеньчык свой выставіўшы, лапкамі памахваючы і скоса пазіраючы на мяне з гонарам.

— Сто дваццаць дзевяць у пятай… Колькі будзе?

— Ха-ха, — пачуў у адказ. — Знайшоў пра што пытаць…

I тут жа лічбы пасыпаліся…

Падумаў я, успомніў студэнцтва: бяссонныя ночы перад сесіяй, тыя прадметы і экзамены, якія потым, праз гады, сніліся начамі. I спытаў:

— А квантавую механіку, а тэрмадынаміку ведаеш?

Зноў Лупавокі задаволена хахакнуў. Я і не прыкмеціў, як ля яго паявілася крэсла, ён усеўся, лапкі на грудзях скрыжаваў, ножка за ножку закінуў:

— Табе які закон тэрмадынамікі растлумачыць: першы ці другі? Табе, можа, пра сутнасць энтрапіі расказаць? Можа, табе формулы з квантавай механікі напісаць? Зразумей: чыпы напрамую звязаны з агульнапланетным камп’ютарам, адтуль інфармацыю скачваюць і туды, — па тунькалаўцы сваёй лапкаю заляпаў, — напрамую перадаюць. Сувязь цесная.

— Як гэта — перадаюць?..

— Ваў-ваў-ваў, — здзіўлена развёў лапкамі Лупавокенькі. — Няўжо цяжка здагадацца? У вас радыётэлефоны ёсць?

— Канечне, — азваўся я. — Фотаздымкі можам рабіць, не толькі размаўляць між сабою. Адзін аднаму, як па тэлевізары, тыя фотаздымкі можам адпраўляць. Мы цяпер без іх — як без рук. Дзеткі ў школу носяць. У апошніх распрацоўках усё ў адзіны блок злеплена: і дыктафон, і тэлефон, і камп’ютар, і відэакамеры, якія праз інтэрнэт людзей яднаюць лепш за тэлевізары… Праўда, недахоп адзін маецца: людзі чамусьці дурнець і глухнуць пачалі, лічыць могуць толькі на калькулятарах, чамусьці шмат нябог пачало нараджацца, а чаму — ніхто не ведае. Між сабою дзеці сябраваць перасталі, у школу — як на катаргу плятуцца, пад плінтусы гатовыя хавацца, бо часу няма, толькі тым і занятыя — гульнямі з радыётэлефонамі. Мода новая пачалася: самі сябе, языкі выставіўшы, здымаюць на відэатэлефоны і ў інтэрнэце тыя здымкі выкладаюць. Днююць і начуюць дзеткі ў інтэрнэце, для іх сёння інтэрнэт даражэйшы за рэальнасць. Многія ад тых інтэрнэтгульняў наркаманамі становяцца, не вылечыць іх ніяк… Кніжак не чытаюць…