Читать «П"яўка» онлайн - страница 173

“З дарогі! Хутка!” — падганяў Маркус.

Мойра ўжо была сярод нас. Твар яе набыў шэрае адценне, і я павёў яе да пікапа, але яна нечака-на заўпарцілася і прымусіла мяне спыніцца. У руцэ яна ўсё яшчэ трымала страляючую трубку.

“А мы нічога не запамятавалі?” — раптам спытаў Андруш і красамоўна зірнуў на абяззброенага эсбэшніка. Той ужо тупа стаяў пасярод дарогі, і было бачна, як страх скаваў яго псіхіку, і цела пад наплывам гэтага раптоўнага ўздзеяння страціла здольнасць нават паварухнуцца. На яго месцы я б паспрабаваў уцячы, скарыстаўшы адзін шанц з тысячы, але ён ужо, пэўна, нічога не кеміў і яўна знаходзіўся ў калапсе.

Пад нашымі позіркамі Маркус паціснуў плячыма і кіўнуў на былых вязняў.

“Няхай скажуць яны, а мая філасофія простая”.

Але тут настаў час здзівіцца мне, бо Мойра выйшла наперад і рашуча наблізілася да эсбэшніка.

“У мяне застаўся адзін патрон”.

Яна падняда руку са зброяй.

“Павярніся спінай!”

Той паслухмяна павярнуўся. Туга праступіла на яго скуластым тупым твары.

“Няхай Платон возьме яго да сябе! Гэта мой падарунак!”

Секунды беглі адна за адной, а стрэлу не адбывалася. Раптам жанчына апусціла руку са зброяй і адвярнулася.

“Я не магу.”

Але тут жа паправілася: “Не хачу.”

На яе пабляднелым твары чыталася разгубленасць. Я раздумваў нядоўга: чакаць нейкіх дзеянняў ад былых вязняў не выпадала і не было ўжо часу. Менавіта мне, як я разумеў, заставалася завяршыць усё гэта, бо толькі я адказваў цяпер за Мойру. Дый зброя ў яе руках таксама належала мне. Я падышоў і забраў яе, расціснуўшы далонь жанчыны. Адзін патрон.

Суха шчоўкнуў стрэл і эсбэшнік з прастрэленай патыліцай цяжка абрынуўся на дарогу. Андруш адцягнуў яго цела ў смецце, пакуль мы адвялі з дарогі выратаваных таварышаў і пасадзілі ў пікап.

Я шпульнуў непатрэбную ўжо страляючую трубку ў смецце і кінуў вокам на таймер. Акцыя за-няла літаральна каля сямі хвілін.

Я сабраў зброю. Адзін аўтамат я вырашыў пакінуць сабе. Маркус запусціў рухавік, і мы, збочыўшы з бальшака і падпаліўшы аўтазак, спешна пакінулі гэтае месца. Цела Людвіка мы забралі з сабой.

Я радаваўся і адначасова смуткаваў таму, як, хоць і з ахвярай з нашага боку, адбылася ўся акцыя па вызваленню нашых сяброў.

Па-мойму, прычынай адноснага поспеху нашай рызыкоўнай справы была абсалютная беспакаранасць і ўпэўненасць у сябе і сваіх учынках пануючых сілавікоў. Яны настолькі ўладарылі ў гэтым краі, што згубілі элементарную перасцярогу і пільнасць.

Што ж, няхай за гэта цяпер адказваюць. Хіба, меркаваў я, так складана было выканаць Ёхана Цынка? Якраз не, бо стары, сапселы ідыёт усё жыццё пражыў непалоханым індыком. Але я разумеў і тое, што пасля ўсіх нашых дзеянняў сілавікі непазбежна пачнуць лютаваць у адказ. Вось толькі якім будзе той адказ, мне было пакуль невядома.

Я ўвесь час не выпускаў з віду Мойру. Гэтая жанчына не пераставала мяне здзіўляць. Яна ж не была ні агрэсіўнай феміністкай, ні, тым больш, садысткай, ні звычайнай аматаркай адрэналіну. Забіваць людзей — не так ужо і проста, як можа пагадацца з першага погляду. Дзесьці ў стара-жытных кнігах я вычытаў і, па маіх асабістых назіраннях у час вайны, толькі каля трох адсоткаў людзей з лёгкасцю пазбаўлялі жыцця іншых. Хіба і я такі ж самы? А яна? Цяпер я ведаў, што наўрад.