Читать «П"яўка» онлайн - страница 17

Тым не менш, тэма вынаходніцтва і паўсюднага ўкаранення тэхналогіі бессмяротнасці свядомасці ўвесь час мусіравалася ў сродках інфармацыі. Улады пераконвалі насельніцтва ў тым, што наша цывілізацыя з’яўляецца безумоўна базавай, яе далейшы росквіт — наперадзе, а ідэі Сімуляцыі не толькі замоўчваліся, а і пры малейшым напамінку жорстка пераследаваліся. Хоць у асобныхпрывіліяваных кварталах Мегаполіса адносна высокі ўзровень жыцця штучна падтрымліваўся, то ў шматлікіх паселішчах ці прамыслова-сельскагаспадарчых кластарах ён нагадваў сярэднявечча, альбо, у лепшых выпадках, мінулае стагоддзе на яго пачатку.

Я прыгадаў закінутае ў Сеціва запрашэнне ў Новы Эдэм. Што ж, я бываў раней у такіх месцах, жыццё дастаткова кідала мяне па свеце, я ведаў пра іх праўду — магчыма, не ўсю, а нейкую яе частку, і тым больш ненавідзеў ману. Я зноў абдумаў усё і канчаткова вырашыў прыняць пра-панову сваіх нядаўніх гасцей.

Так часта бывае: здаецца, ужо край і няма паратунку, але нечакана прыходзіць выйсце, і... жыццё працягваецца.

empty 2.

Прайшлі амаль суткі, але былыя мае наведвальнікі не прыходзілі. Час ішоў, і зноў наступіў вечар. Сутонела.

Я збольшага павячэраў штучным бутэрбродам, падобным на мыла, а потым дацягнуўся да пульта і ўключыў уманціраваны ў сцяну тэлевізар — яго старадаўнюю мадэль. З экрана зазыўна заўсміхаліся напаўаголеныя юрлівыя прыгажуні, трансвестыты і педэрасты, напамажаныя ка-ментатары бралі інтэрв’ю ў заўсёды задаволеных жыццём людзей, часам прапаноўваліся карцінкі нейкіх тэхналагічных распрацовак, падлічваліся сумы прыбыткаў.

Потым экран надоўга захапіў футуролаг — штучна малажавы чалавек сярэдняга веку, з паголе-ным чэрапам і густой чорнай барадой.