Читать «П"яўка» онлайн - страница 16
Юры Станкевіч
Ніжэй гэтага зашыфраванага такім дзіўным спосабам тэксту было пазначана буйнымі літарамі:
Прачытаўшы гэты цьмяны і незразумелы для любага звычайнага наведвальніка Сеціва псеўдапаэтычны рэбус, я задумаўся і прыйшоў, урэшце, да высновы, што стварыць яго і закінуць у Сеціва магла хоць бы і нядаўняя госця Мойра; пасля чаго пачаў ператасоўваць магчымыя варыянты таго, што можа адбывацца цяпер у паселішчы пад назвай Новы Эдэм.
Чарговы збой у Праграме? — разважаў я. — Што менавіта яны, мае сённяшнія госці, маюць на ўвазе? Нават намёкі на Праграму былі забароненыя. Але, калі б гэта быў звычайны, шараговы збой, хіба звярталіся б яны па дапамогу? Бадай, сапраўды, запіс той з’явы, якая распачалася ў паселішчы, нечакана можа прынесці неблагія грошы? Таемныя арганізацыі, колькасць якіх, нягледзячы на арышты, не памяншалася, як я ведаў, ахвотна куплялі і трансліравалі праз Сеціва такія, адчувальна расхістваючыя сістэму, сенсацыйныя стужкі. Урэшце, я вырашыў збольшага сабрацца і чакаць званка, як і было дамоўлена з маімі работадаўцамі; кінуў у дарожную сумку запасную кашулю, шорты, бейсболку, упакоўку лёзаў, каб галіцца, лёгкую партатыўную відэакамеру, флэшкудубль з асобнымі распрацоўкамі бацькі, якую, падумаўшы, старанна зашыў за каўнер кашулі, і яшчэ сёе-тое з дробязей — у мяне амаль нічога не было, і я не збіраўся затрымлівацца тут, у Мегаполісе, больш чым на некалькі дзён, бо калі б мяне злавілі з пратэрмінаванай карткай, то скіравалі б у лагер.
Заставаліся толькі кнігі, якія я перадусім, старанна запакаваў, каб не распазналі, што гэта такое, і здаў у камеру заховаўння пад шыфравы замок. Па магчымасці я вырашыў потым забраць іх з сабой.
Задушлівая спёка, між тым, вельмі марудна пайшла на спад, хоць сонца ўжо даўно схавалася за вэлюмам смогу на даляглядзе. Я б з задавальненнем прыняў душ, але вады ў кранах, як амаль заўсёды, у гэтым квартале не было, хіба што заставаліся нязначныя яе рэшткі ў маім зліўным бачку на балконе — вынік даўнішняга кароткага дажджу. Я абдаўся імі з конаўкі, адчуўшы ня-значную палёгку, выключыў і зноў апынуўся на канапе.
Ці меў рацыю бацька, — доўжыў я сваю думку, — калі ўдасканальваў, адпаведна з часам, на першы погляд вар’яцкія ці ўвогуле фантастычныя ідэі і распрацоўкі папярэднікаў? Дарэчы, ён быў не адзіны ў сваім імкненні абясшкодзіць сістэму падману, якая цяпер, пасля яўных і вытан-чаных, быццам другасных злачынстваў, усталявалася ў нашай краіне. Хіба не выклікае цьмяныя, часам неакрэсленыя падазрэнні пастаянная прага ўціску на самых разумных, здаровых, паўнавартых, якіх у адпаведныя гадзіны “ікс” пачынаюць брутальна нішчыць, і тады, як адзначалі старажытныя назіральнікі, “гільяціны працуюць нібы швейныя машынкі, адсякаючы галовы выбарча самым высокім, светлавалосым, блакітнавокім, гожым асобінам”? І хіба не крэда ўсіх служкаў зацені мінулага і цяперашняга часу — “здай разумных і тады сам будзеш вольны”?
А паколькі гэтыя спрадвечныя і непераможныя інстынкты, уласцівыя “людзям-ценям”, паста-янна ўступалі ў супярэчнасць з іх асноўнымі намаганнямі ў ходзе тэхналагічнага працэсу, скіраванымі на стварэнне прыярытэтных умоў у матэрыяльным баку свайго ўласнага жыцця, то, нягледзячы на адносна паспяховую тактыку пераманьвання навукоўцаў і стварэнню, услед за іншымі дзяржавамі, індустрыі трансмогаў — дапаможных блокаў асацыіраваных вобразаў па якой прафесіі ці галіне навукі, — усе гэтыя высілкі не давалі значных вынікаў. Марнымі былі і паімкненні ўладаў у дасягненні сваёй асноўнай мэты — стварэнні тэхналогіі пераносу фокусу “Я” свядомасці на камп’ютэрны носьбіт і дасягнення такім чынам бессмяротнасці. Ідэя ўваскрашэння і вечнага жыцця, якая калісьці ў старажытныя часы дала штуршок глабальнай метафізічнай мутацыі — хрысціянству, зноў паўставала перад чалавецтвам, толькі ў новай афарбоўцы. Але нешта цьмянае і дагэтуль нявыкрасленае ўвесь час бунтавала супраць яе, і прычынай таму былі не толькі няйнакш як закладзены генетычна самазнішчальны ўціск “людзей-ценяў”, а і шматлікія экалагічныя і тэхнагалічныя катастрофы, якія разпораз адкідвалі наша людства ў славутыя “цемру і скрыгат зубоў”. З меркаванняў бацькі я ўвогуле ведаў, што вынік тут адзін — менавіта пустата, бо, як ён лічыў у сваіх распрацоўках: “Сімуляцыя можа быць імгненна знішчана ці прыпынена”. І калі гэта адбудзецца — то ў глабальным маштабе.
