Читать «П"яўка» онлайн - страница 14

Я збольшага ведаў усё гэта з падрабязных распрацовак бацькі, які часта маніпуліраваў гэтымі вынікамі папярэднікаў. Прысутнічалі там і доказы. Так, дакументальна сцвярджалася ў адной з яго прац, тамографы ў клініках раз-пораз, хоць і рэдка, выяўлялі людзей, якія былі зусім пазбаўлены мозга, але, тым не менш, жылі, як і ўсе: працавалі, мелі сем’і і дзяцей. І далей бацька зрабіў кароткі пратакольны запіс пра аднаго такога чалавека — чыноўніка, сарака чатырох гадоў, чарапная поласць якога была запоўнена вадкасцю і які жыў і працаваў, не выклікаючы аніякіх нараканняў і падазронасці. Выяўлены як носьбіт доказу, ён быў немінуча асуджаны на страту і неўзабаве загінуў пры загадкавых абставінах. І знішчылі яго, па сутнасці свайго, толькі з яўнай паталогіяй, якая неспадзявана кінулася ў вочы ўрачам клінікі, куды той трапіў з нейкай нязначнай хваробай, тыя ж “людзіцені”, рэфлекторна заклапочаныя захаваннем стабільнасці свайго існавання.

З-за маючых збояў у Праграме “людзі-цені”, лічыў бацька, маглі паступова захапіць кантроль над асобнымі краінамі і ўвогуле над чалавецтвам. Але магчыма і тое, меркаваў ён, што жорсткая канкурэнцыя была адмыслова справакаваная постчалавечай цывілізацыяй ці ўвогуле самой Праграмай. Хоць наўрад ці Праграма магла прадугледжваць такія бесчалавечыя рэчы, як прык-ладам, камуна-бальшавіцкія мутацыі, што больш як стагоддзе таму каштавалі жыцця сотням мільёнаў самых разумных і самадастатковых людзей. З запісаў бацькі я, канешне, ведаў, што адзін з мноства магчымых важных фактараў, матывуючых стварэнне сімуляцыі цывілізацыі, — верагоднае назіранне і аналіз групавых паводзін, а таксама тое, што любыя ідэі аб маральнасці вышэйстаячых істот, альбо тых, хто існуе ў базавай цывілізацыі, з’яўляюцца з нашага боку вы-ключна абстрактнымі: тым не менш, лічыў я ўслед за навукоўцамі і трансгуманістамі мінулага, не маглі ж, у рэшце рэшт, тыя вышэйстаячыя творцы ігнараваць этычныя меркаванні, бо гэта непазбежна прыводзіла б да болю і пакутаў поўнасцю сімуліруемых асоб. Хаця, хто яго ведае, магчыма, тут прадугледжваўся фактар відавай канкурэнцыі ў самай жорсткай яго форме: “людзі-цені” супраць поўнасцю прасімуліраваных. І наўрад мы даведаемся калі-небудзь пра гэта, а магчыма, і ўвогуле нічога не даведаемся. Нічога і ніколі.

“Вы сцвярджаеце, што працавалі з маім быцькам?” — праз паўзу ўдакладніў я, звяртаючыся да жанчыны.

“Нейкі час. Я была яго вучаніцай. Некалькі разоў пасля майго звальнення з працы, мы злістоўваліся. Як мы даведаліся, ён знік у фільтрацыйна-папраўчым лагеры.” “Мне трэба падумаць,” — сказаў я.

“Толькі да заўтрашняга дня. Нам зараз неабходны вашы веды, і мы іх спачатку купім на месцы. У вас будзе жытло і ежа. Цалкам магчыма, што пасля ўсяго ў вас з’явіцца і новая крэдытная картка.

Хоць шмат мы не абяцаем.”

Я паглядзеў ёй у твар і раптам адчуў, як сэрца маё забілася мацней і нават пачало пакалваць у кончыках пальцаў. Я б не сказаў, што жанчына, якая сядзела цяпер насупраць мяне і якую звалі

Мойрай, была прыгожая. Надта шырока расстаўленыя вочы, велікаваты нос, цяжкаваты падбародак. Але ў ёй было нешта незвычайнае, я адчуў гэта адразу і пакляўся б у тым, што маю рацыю.