Читать «Заўтра была адліга-4» онлайн - страница 63

Аўтобус спыняецца. Выходжу. На прыпынку мама.

***

7.03.2016. У інтэрнэце натрапіў на інфармацыю пра выставу «Мінск сямідзясятых вачамі Уладзіміра Ткачова». Паглядзеў карціны. І пазнаў на іх будынкі завулка Дзімітрава, дзе я кватараваў з 1977 года па 1980. Напачатку каля года жыў у стрыечнай сястры Ніны, а потым у старых Мацвея Сцяпанавіча і Марыі Антонаўны Цяслёнкаў. У 1980 годзе пачаўся знос дамоў, і ўсім жыхарам далі новыя кватэры. Мае гаспадары пераехалі на вуліцу Герасіменкі ў дом нумар адзін. З імі паехаў і я. Памятаю, што ў Цяслёнкаў быў вялікі скураны фатэль, які дастаўся ім ад немцаў. Мацвей Сцяпанавіч любіў летам у ім сядзець каля дома і чытаць газеты і кніжкі. Неяк да старога падышоў незнаёмы мужчына і пачаў прасіць прадаць яму фатэль. Дзед доўга не хацеў пазбаўляцца любімай рэчы, але за пяцьдзясят рублёў прадаў. Фатэль быў цяжкі, і мне давялося дапамагаць незнаёмцу несці яго дахаты. Недалёка. Тут жа ў нашым раёне. Несучы фатэль, я пазнаёміўся з мужчынам. Як яго зваць — не памятаю, але запомнілася, што гэта быў мастак. Ён запісаў мне свой адрас і тэлефон майстэрні, казаў, каб прыходзіў у госці. На жаль, я ні разу да мастака не зайшоў, бо мы хутка атрымалі новую кватэру. Цяпер, разглядаючы карціны Уладзіміра Ткачова, я думаю, што трыццаць пяць гадоў таму я пазнаёміўся менавіта з ім.

***

8.03.2016. Яшчэ пятага сакавіка многія жанчыны і дзяўчаты вярталіся вечарам дахаты з кветкамі. Два выхадныя дні перад 8 Сакавіка для мяне прайшлі ў чаканні свята. Сёння ў кветках, якія прадаваліся, не было вялікай радасці. У іх была стома: «Калі ж нас хто-небудзь набудзе і падорыць?» Я набыў і падарыў. Цяпер яны, шчаслівыя, стаяць у вазе. Прыгожыя, як адзіныя, якім яны падораныя.

***

9.03.2016. Ідзеш туды, дзе цябе павінны чакаць. Прыходзіш. Нікога няма. Сам чакаеш: «Можа, яшчэ прыйдзе? Пачакаю хвілін пяць і пайду!» Мінае паўгадзіны, і ты сыходзіш з месца, дзе мусілі цябе чакаць, але атрымалася так, што ты чакаў. Ідзеш, і чым далей ад месца, дзе павінная была адбыцца сустрэча, тым усё больш хочаш вярнуцца і пераканацца, што там нікога няма.

То снег, то дождж. Зямля то белая, то чорная. І сумна табе і ад снегу, і ад дажджу. І ты глядзіш з акна, як з неба. І спускаешся на зямлю, каб адчуць яе пад нагамі. І ты ідзеш па зямлі праз снег і праз дождж і ўсміхаешся, бо зямля пад нагамі то белая, то чорная.

Прыгажосці замнога не бывае. Яна ці ёсць, ці яе няма. І нават у тым, што яе няма, ёсць свая прыгажосць, якую не ўсе адчуваюць, бо бачыць прыгажосць мала.

Таленавітаму чалавеку за талент можна дараваць толькі кепскі твор, які можа здарыцца ў любога таленавітага, а ўсё астатняе (хамства, п’янства і гэтаму падобнае) павінна ацэньвацца, як і ў чалавека звычайнага.

***

11.03.2016. З аўчаркай Міёнай гулялі на Мухлі. Высока-высока над намі праляцелі два кліны гусей. У першым было больш як дваццаць птушак, а ў другім каля сарака. І мы, задзёршы насы, глядзелі ў неба, слухаючы гусіныя крыкі пра вясну.