Читать «Заўтра была адліга-4» онлайн - страница 61
Віктар Шніп
У старых кніжках старонкі жоўтыя, як з пяску.
***
4.03.2016. У Цэнтральнай бібліятэцы імя Янкі Купалы ўдзельнічаў у адкрыцці фотавыставы «Балады Віктара Шніпа на фатаграфіях Міколы Лінніка», якая распачалася з выступу гурта Кацярыны Ваданосавай «Alta mente». У зале было шмат пастаянных наведвальнікаў бібліятэкі, якія ўважліва ўсіх слухалі і гучна апладзіравалі. Адкрыццё выставы, якое стала працягам святкавання ўчарашняга дня народзін Міколы Міхайлавіча, заняло амаль паўтары гадзіны. Калі я пісаў водгук пра фотаработы, да мяне падышоў пажылы мужчына і падзякаваў за «Баладу Язэпа Драздовіча». Праз хвілін пяць я пакінуў апусцелую залу. Думаў, што ў калідоры ўжо нікога не будзе, а там амаль усе слухачы разглядалі фотаздымкі. Адна жанчына перапісвала ў блакнот маю баладу. Не падышоў, каб паглядзець якую. Потым фатаграфаваліся каля скульптуры Янкі Купалы. Ідучы з бібліятэкі на тралейбусны прыпынак, дагнаў двух здаровых хлапцоў з велізарнымі чорнымі цяжкімі сумкамі. Падумалася: «А можа, кніжкі нясуць?..»
***
5.03.2016. А сёмай вечара да нас дадому прыйшоў Віктар Лупасін з гуртом «Зялёнахвостыя» і кінааператарам, каб зняць кліп да песні «Піва і свінінка». З сабой хлопцы і дзяўчаты прынеслі паўтара кілаграма свініны і шэсць літраў піва, а таксама вялікія куфлі. Юля і Даша на кухні пад музыку гатавалі адбіўныя. Віктар Лупасін і Лёха Арлоў разлівалі піва, музіцыравалі і спявалі. Калі вызваліўся гармонік, я недзе з паўгадзіны пілікаў на ім і разбудзіў нашу Міёну. Тут жа яна напрасілася паглядзець, што ў хаце адбываецца, і трапіла ў кадры кліпа, у якім быў задзейнічаны і наш папугай Северус. Амаль пяць гадзін здымак праляцелі, як пяць хвілін. За гэты час Людміла на фоцік зняла свой фільм для аўтарскага кіно. Не ведаю, што за кліп атрымаецца ў кінааператара Алеся Мельнікава (ён унук Янкі Запрудніка і ў свой час іграў у «Старым Ольсе» і «Ліцвінтролях»), а вось у Людмілы атрымалася файна. А дванаццатай зялёнахвостыя пакінулі нас. З добрым настроем, мыючы посуд, я сказаў Людміле: «Адчуванне, нібыта Новы год сустракалі!» Людміла ўсміхнулася: «Так! Як Новы год сустрэлі!»
***
6.03.2016. На Свіслачы качкі, як гумовыя. Не лятаюць і не тонуць.
Апоўдні з Міёнай пайшоў на пляц для выгулу сабак. Прыйшлі. Бачу за плотам дзвюх жанчын гадоў па трыццаць пяць і мужыка, пытаюся: «Ці можна зайсці?» — «Пачакайце крыху!» — адказала жанчына, якая трымала паміж ног вялікую рудую сучку, а другая свайму вялікаму чорнаму сабаку дапамагала не зваліцца з сучкі, а той усё звальваўся і звальваўся. Мужчына стаяў непадалёк і курыў, час ад часу нешта падказваючы жанчынам. Хвілін дзесяць паблытаўшыся з Міёнай каля плота, мы пайшлі далей гуляць па скверы. Вяртаючыся назад каля пляца для выгулу сабак, я ўбачыў ранейшую карціну, каля якой праходзілі сабачнікі, не спыняючыся.
