Читать «Гары Потэр і Вязень Азкабана» онлайн - страница 59
Джаан Роўлінг
— Га, мож’ яна мае рацыю, — сказаў палясоўшчык і адпусціў Гары і Рона, які адыйшоў у бок хістаючыся і паціраючы бок. Хагрыд ускінуўся са свайго крэсла і кволай хадой пайшоў за Герміёнай. Праз імгненне Гары з Ронам пачулі гучны пляск.
— Што ён зрабіў? — нервуючыся спытаўся Гары у Герміёны, якая вярнулася ў хаціну з пустым кубкам.
— Сунуў галаву ў бочку з вадою, — адказала Герміёна, кладучы куфаль у шафу.
Хагрыд, паціраючы вочы, вярнуўся ў хаціну. З яго барады і валасоў лілася вада.
— Гэдак лепш будзе, — прамовіў ён, хістаючы валоссем і пырскаючы на сваіх гасцей вадой, як сабака. — Слухайць, як добра, што вы віталі да мяне, я насамрэч...
Хагрыд супыніўся і ўтаропіўся на Гары, бы толькі што зразумеў, што той у яго ў хаціне.
— А ТЫ ТУТ ШТО РОБІШ, ГА? — зароў Хагрыд настолькі нечакана, што яны ажо падскочылі. — ТАБЕ Ж ЗАБАРОНЕНА ВАЛЭНДАЦ’ ПАСЛЯ ПРЫЦЕМКАЎ! І ВЫ ДВОЯ! ДАЗВОЛІЛІ ЯМУ?!
Хагрыд падыйшоў да Гары, схапіў яго за руку і павёў да дзвярэй.
— Ходзьма! — разлютавана сказаў палясоўшчык. — Я адвяду вас да школы і, барані Бог, каб я вас шчэ стрэў валэндаючыміся пасля прыцемак. Я не такая ўжо каштоўнасць!
— РАЗДЗЕЛ VII —
Малфой не аб’яўляўся на заняткаж ажно да ранніцы чацверга, калі ён меў ласку прыйсці на другую палову супольнага між грыфіндорцамі і слізэрынцамі ўрока Зеллеварства. Ён фанабэрліва прайшоўся перад вучнямі дэманструючы сваю забінтаваную правую руку вісячую ў тальмаху, быццам, па меркаванні Гары, паўдзельнічаў у тузіне лютых боек.
— Ну як ты, Драко? — манерна спыталася Пансі Паркінсон. — Ці яшчэ моцна баліць?
— Так, — адказаў Малфой, скрывіўшы зухаўскую міну. Але Гары заўважыў, як той падміргнуў Крэйбу і Гойлу, калі Пансі адвярнулася.
— Супакойся, сядай, Малфой, — абыякава прамовіў Снэйп.
Гары і Рон пахмурліва зірнулі адно на аднаго; калі б хто з іх гэдак бы валэндаўся па кабінэце Снэйпа, ён бы ані не абмежаваўся бы “Супакойся”, а пакінуў бы іх пасля заняткаў. Але Малфою на яго занятках ўсё дарма праходзіла, бо Снэйп быў Галавою слізэрынскага Дому і заўжды патураў сваім гадаванцам, больш чым іншым вучням.
Сёння яны праходзілі новае зелле — “Маладзільную настойку” і Малфой адмыслова паставіў свой кацёл разам з Гары і Ронам, каб працаваць з імі за адным сталом.
— Сэр, — паклікаў Малфой, — прабачце, але з маёй рукой мне цяжка рэзаць карані стакроткі...
— Візлі, — нават не падымаючы вачэй загадаў Снэйп, — парэж карані Малфою.
Рон збарвянеў ад абурэння.
— З тваёй рукою ўжо даўно ўсё добра, — прашыпеў ён Малфою.
Мальфой усміхнуўся яму праз стол.
— Візлі, ты хіба ня чуў прафесара Снэйпа, давай рэж.
Рон схапіў свой нож, узяў карані Малфоя і груба пачаў секчы іх на кавалкі рознага памеру.
— Прафесар, — расцягваючы словы прамовіў Малфой, — Візлі папсаваў усе мае карані.
Снэйп падыйшоў да стала, глянуў на карані, апусціўшы да стала свой нос з гарбінкай і адараваў Рона непрыемнай ўсмешкай з-пад сваіх доўгіх чорных валасоў.
— Памяняйся карэннем з Малфоем.
— Але, сэр!
Апошнія чвэрць гадзіны Рон старанна драбіў свае карані стакроткі на кавалачкі адпаведнага памеру..
