Читать «Гары Потэр і Вязень Азкабана» онлайн - страница 16

Гары зірнуў на чароўную палачку, якую ўсё яшчэ трымаў у руцэ. Сэрца яго балюча грукатала, хлопчык вырашыў, што калі ён усё роўна ўжо выключаны з Хогватсу, яшчэ адно чараванне аніпашкодзіць яго стану. Ён меў Мантыю-Невідзімку, пакінутую ў спадчыну бацькам...  Што калі магічным чынам зрабіць валізу лягчэйшай, прывязаць да мятлы і схаваўшыся пад Мантыяй адляцець да Лондану? Тады ён можа забраць са свайго рахунку астатнія грошы і... распачаць жыццё выгнанніка. Перспектыва была жудаснай, але сядзець на месцы ён ня мог, ці прыйдзецца тлумачыць маглаўскай паліцыі, што ён тут забыўся, глыбокай ноччу з поўнай валізай падручнікаў па замовах і мятлой.

Гары зноўку раскрыў валізу і пачаў капацца ў яе змесціве, шукаючы Мантыю-Невідзімку... Але не дасягнуўшы сваёй мэты, раптоўна выпрастаўся і зноў азірнуў Плошчу.

Па дзіўным паскубванні ў патыліцы хлопец адчуў, што за ім сочаць, але ж вуліца казалася пустыннай і ані ў водным са шматлікіх дамоў у наваколлі не ззяла святло.

Гары зноў нахіліўся да валізы, але адразу ж выпрастаўся, сціскаючы палачку ў руцэ. Хлопец не тое, каб пачуў, ці ўбачыў, а нейкім нейкім шостым пачуццём зразумеў, што ззаду яго, у вузкай шчыліне паміж гаражом і плотам нехта стаіць. Гары пакасіўся на цёмны праход. Толькі калі істота варухнецца ён можа зразумець, ці то вулічны кот, ці... хтось іншы.

“Люмас”— прамармытаў Гары і на кончыку яго палачкі загарэўся асляпляльны агенчык. Ён падняў палачку над галавой і пакрытыя галькай сцены навакольных дамоў заззялі; дзверы гаража пачалі блішчэць, а ля іх, Гары амаль што выразна ўбачыў нязграбную фігуру даволі агромістай істоты з бліскучымі вачыма.

Гары зрабіў крок назад. Яго ногі спатыкнуліся аб уласную валізу і хлопец паваліўся. Яго палачка выпала з рук, ён раскінуў іх, папытаўшыся захаваць раўнаваху, але цяжка зваліўся ў дажджавы сцёк.

Раздаўся аглушальны БУХ і Гары быў вымушаны закрыць рукамі вочы, бо нешта асляпіла яго...

З енкам хлопец адскочыў з дарогі на тратуар і зрабіў гэты даволі сваечасова. Секундаю пазьней на том месцы, дзе ён толькі што быў  паказаліся фары і пара гігантцкіх колаў завішчала супыняючыся. Калі Гары падняў галаву, ён убачы, што фары і колы належылі  трохпавярховаму пурпурова-фіялетаваму аўтобусу, як узнік з паветра. Над ветравым шклом ззялі залатыя літары “Начны Омнібус”.

Дзелю секунды, Гары разважаў, ці не аглушыла яго падчас падзення. Але тут з расчыненых дзвярэй выскочыў кандуктар і пачаў громка казаць у ноч.

“Сардэчна запрашаем вас ў Начны Омнібус, хуткая дапамога для чараўнікоў і ведзьмакоў апынуўшыхся ў цяжкім становішчы. Толькі прагаласуйце стоячы на абочыне сваёй чароўнай палачкай і мы ў стане давесці вас да любога месца ў якое вы пажадаеце. Мае імя Стэн Шунпайк і я ваш кандуктар, гэтым ве...”

Кандуктар раптоўна супыніўся. Толькі зараз ён заўважыў Гары, які працягваў сядзець на зямлі. Хлопчык схапіў сваю палачку і падняўся з зямлі. Падыйшоўшы бліжэй да Стэна Гары заўважыў, што той быў гадоў на пяць старэйшы за яго. На выгляд кандуктару было васямнаццаць ці дзевятнаццаць год, ня больш. Ён меў адтапыраныя вушы і злёгу вуграваты твар.