Читать «Гары Потэр і Вязень Азкабана» онлайн - страница 104
Джаан Роўлінг
Яны крочылі ўніз па некалі травяністым схіле, пакідаючы на бліскучым рассыпістым снезе дробныя разоры, іх шкарпэткі і падолы плашчоў прамоклі і змерзлі. Забаронены лес выглядаў так, бы нехта яго зачараваў, дрэвы пакрыліся срэбрам, а хаціна Хагрыда нагадвала ільдзяны торт.
Рон пастукаў у дзверы, але адказу не было.
— Няўжо ён кудысць сыйшоў? — спыталася Герміёна, хутаючыся ад холаду у плашч.
Рон прыціснуў вуха да дзвярэй.
— Там нейкі дзіўны шум, — прамовіў ён, — можа гэта Фанг?
Гары з Герміёнаю таксама прыціснуліся да дзвярэй. Усярэдзіне адчуўся шэраг нізкіх пульсуючых стогнаў.
— Можа нам пайсці і паклікаць каго-небудзь? — знервавана спытаўся Рон.
— Хагрыд! — клікнуў Гары, грукочучы ў дзверы. — Хагрыд, ці ты там?
Адчуўся гук цяжкіх крокаў, затым дзверы рыпнулі. На ганак выйшаў Хагрыд, яго вочы былі апухлымі і чырвонымі, а на скураную камізэльку працягвалі каціцца слёзы.
— Вы чулі! — раўнуў ён і кінуўся на шыю да Гары.
Хагрыд быў прынамсі ў двая больш за звычайнага чалавека і Гары было зусім не да смеху. Ён ўжо быў гатовы рынуцца пад хагрыдавым цяжарам на зямлю, але яго ўратавалі Рон з Герміёнаю, якія схапілі Хагрыда за рукі і адарвалі ад Гары, а потым з яго дапамогай адвялі таго назад ў пакой. Палясоўшчык накіраваўся да сталу, сеў на крэсла і схаваў свой пакрыты слязмі твар ў руках, працягваючы безкантрольна енчыць.
— Што здарылася, Хагрыд? — жахаючыся прамовіла Герміёна.
Гары заўважыў на стале раскрыты ліст, які выглядаў, як афіцыйны.
— Што гэта, Хагрыд?
Хагрыд пасіліў свае енкі, слёзы залілі нават яго бараду, але працягнуў ліст Гары і той прачытаў уголас:
— Дык гэта ж добра, Хагрыд! — прамовіў Рон і папляскаў Хагрыда па плячы. Але той працягваў енчыць і махам сваёй вялічэзнай рукі прапанаваў Гары чытаць далей.
Далей следаваў спіс чальцоў школьнай рады.
— Аёйку, — прамовіў Рон. — А ці ты ім казаў, што Бакбік не благі гіпагрыф, Хагрыд. Іду ў заклад, яны...
— Ты ня веда’ш, што за злыдні ся’ць ў Камітэце па знішчэнню нябяспечных ’стотаў! — давячыся слязмі і выціраючы твар рукавом, прамовіў Хагрыд. — Ім пакаж’ яку’-небудзь любу’ зверанятку і яны ’дразу кінуцца яе катаваць!
Раптоўна адчуўся гук, які прымусіў Гары, Рона і Герміёну пужліва азірнуцца. У кутку ляжаў гіпагрыф Бакбік і нешта жаваў, а падлога ля яго была заліта крывёю.
— Я ня мог кінуці ’го ў снезе! — усхліпваў Хагрыд. — У самоце! На Бож’нараджэнне!