Читать «Санэты (на белорусском языке)» онлайн - страница 21

О, каб ты сэрца апрануць магла Такiм пакровам смутку i самоты I каб спагадай да мяне была Уся твая цудоўная iстота!

Пакляўся б я, што хараство ўсё - чорна, Няма нiдзе красы з тваёю роўнай!

133

Я праклiнаю сэрца, што нясе Для нашых сэрцаў смутак нечуваны. Цi ж не здаволiлi цябе усе Мае пакуты i цяжкiя раны?

Мяне забраўшы ў самаго сябе, Твае бязлiтасна караюць вочы. Калi ж i друга страцiў, i цябе, Дык, значыцца, я пакараны тройчы.

З якiм я горам толькi не знаём! Тваё iмя мне стала як вязнiца. Дазволь для друга быць вартаўнiком, Калi пры мне стаiш ты вартаўнiцай.

Не згодзiшся ты з думкаю такой! I так я твой, а ўсё маё - са мной!

134

Згаджаюся, што друг мой стаў тваiм, А я цяпер - як твой падданы быццам Яго жаданне - я ж iсную ў iм! Каб ад цябе як-небудзь адлучыцца.

Не згодна ты, i ён, прызнацца, не: Ты сквапная, а ён сумленны надта. Ён - падпiсаўшы вэксаль за мяне, А ты - лiхвярскай прагнасцю абнята.

Цяпер цябе цiкавiць не заклад, Сама не ведаеш, чаго б там болей! Я перад другам вельмi вiнават, Цераз мяне ён трапiў у няволю.

Над намi ўлада поўная твая: Ў няволi ён, без волi з iм i я.

135

Iмя маё ў сабе нясе "жаданне". Ў iм прага палкая, спакуса ў iм. Прымi ў сваё салодкае ўладанне Яго, каб аб'ядналася з тваiм.

Няўжо ў такой раскошнай i цудоўнай Не знойдзецца куточка для мяне? Хоць мора цераз край вадою поўна, Прыняць паток дажджовы не мiне.

I ты, жаданняў маючы не мала, Маё ў сваю скарбнiцу прытулi, Каб у цябе яшчэ iх болей стала, А мы самотнiкамi не былi.

Сваiх прыхiльнiкаў нiяк не крыўдзi, Ў адзiн струмень няхай з iх кожны прыйдзе.

136

Калi душа твая сварыцца стане, Што наблiжаеш да сябе мяне, Скажы ты ёй, што я тваiм жаданнем Павiнен быць, бо iм бываў раней.

Жаданнi маюць права нарадзiцца, Любiмая, не згасла каб любоў. Няхай кахання нашага скарбнiцу Яны iзноў напоўняць да краёў.

Я непрыкметны ў лiку iншых, можа, Але адмовай сэрца не трывож. Яно жаданнем палкiм дапаможа Пабольшыць слодыч i тваю усё ж.

Няхай ад iменi любоў пачнецца: Яго палюбiш, любым стане й сэрца.

137

Што натварыла ты са мной, любоў! Мяне ты слепiш i сама сляпая, Хоць вочы знаюць, дзе б красу знайшоў, Замест дабра якраз благое маю.

Калi, збянтэжаны, ў затоцы я Свой якар кiнуў на такой мясцiне, Дзе карабель iдзе ля карабля, Дык хто ж за гэта адказаць павiнен?

Чаму для сэрца выбiты папар Мог выдацца сядзiбай самай вартай I вочы мкнуцца пад няпраўдай мар Схаваць ману ганебную упарта?

Вiдаць, што сэрца пры сляпых вачах З хлуснёй згубiла свой праўдзiвы шлях.

138

Мая любiмая клянецца мне, Што ўся яна з адной саткана праўды, Каб, як юнак, паддаўся я мане, Згадзiўся з тым, што так i ёсць сапраўды.

I мне паверыць хочацца тады, Што маладым названы ёй не з жарту. Хоць самыя найлепшыя гады Мае цяпер i памiнаць не варта.

Выходзiць так, што праўды ў нас няма. Чаму ж не скажам, што яна - схлусiла, А я - стары? Але ж любоў сама У летуценнях толькi мае сiлу.

Не любiць старасць пералiчваць днi, А недахопы топiць у хлуснi.