Читать «Санэты (на белорусском языке)» онлайн - страница 20

Прэч стукачоў! Для чыстага сумлення Не страшны нi паклёпы, нi ганеннi.

126

Мой любы хлопчык! Ты адзiн-адзiны Кiруеш часам, лiчыш нам хвiлiны.

Пакуль расцеш i прыгажэеш, вяне Тваiх прыхiльнiкаў замiлаванне.

Калi табе ўладарнiца-прырода Не хоча даць у час наступны ходу,

Дык для таго, каб хiтрасцю такою Спынiць яго уладу над табою.

Высцерагайся ты яе усё ж ткi, Пашкадаваўшы, пакарае жорстка:

Аддасць цябе, як толькi прыйдзе рата, Яна без жаднай лiтасцi ў адплату.

127

Красунямi не зваў нiхто чарнявых, Хоць сапраўды яны красунi ёсць. Каму i хто даваў на свеце права, Каб занядбаць такую прыгажосць?

Ад тых часiн, калi красу прыроды Нам падмяняюць фальшам штучных фарб, Як безназоўная, жыве урода, Як занядбаны i забыты скарб.

Дык вось чаму i зрок маёй каханай Пад колер гругановага крыла, Нiбы жалобаю па тых убраны, Над кiм падробка ўладу узяла.

Любоў мая ў жалобе так прыгожа, Што не адна захоча быць такой жа.

128

Калi ты, музыка душы маёй, Абудзiш струны музыкай дзiвоснай I ўсе лады пакорна пад рукой Пачнуць схiляцца, - як жа мне зайздросна!

Зайздрошчу я i струнам i ладам, Што ў пераборы ходзяць, як у танцы. I ад спакусы чырванею сам, Калi яны твае цалуюць пальцы.

Каб гэта доля дасталася мне Адчуць рукi пяшчотнай ласкатанне, Калi яна струну узварухне З пачуццем ласкi, шчырага кахання!

Калi iм так пашэнцiла - няхай! Аддай iм рукi, вусны - мне аддай!

129

Распуста не прыносiць духу гонар. Пакуль не задаволена яна, Парушыць клятву, пазнаёмiць з горам, Абразiць, схлусiць, высмакча да дна.

Сваё спагонiць - як яе адверне. Iзноў мы гонiмся, калi мiне. Апошнi розум страцiць, хто хоць зерне Спакуслiвай прынады той глыне.

Як утрапёная да мэты мкнецца I мэтай служыць для людзей сама. У пошуках прываблiвай здаецца, У адшуканай - радасцi няма.

Нiхто ж не адмаўляецца ад раю, Цераз якi у пекла ён трапляе!

130

Да зорах не падобны любай вочы, Каралi - шмат за вусны чырваней, Не златакосая - пад колер ночы, А снег - бялей смугi яе грудзей.

Не параўнаць яе да руж дамаскiх, Бяднейшы колер твару, на руках, I больш прыемны водар маюць краскi, Чым ад яе духмяных вуснаў пах.

Люблю я вельмi слухаць голас мiлай, Ды ўцехi больш мне музыка нясе. Не знаю, як багiня дзе хадзiла, Яна ж звычайна ходзiць, як усе.

I ўсё ж, клянуся, над яе на свеце Не адшукаеце нiдзе кабецiн!

131

Ты, як красунi ў нашым свеце ўсе, Ўладарнасцю сваёй тырану роўна. Ты ведаеш, што я ў тваёй красе Найдаражэйшы бачу скарб цудоўны.

Няхай гавораць, што смуглявасць шчок Не створана для палкага кахання. Глынуўшы моўчкi пры людзях папрок, Я з iм адзiн спрачаюся дазвання.

Клянуся я з адданасцю усёй I уздыханнем клятву падмацую, Што са сваёй смуглявай пекнатой Ты прыгажэй за ўсякую другую.

Ты не смуглявасцю чарней за ўсiх Чарней душою i у дзеях злых.

132

Люблю я вочы чорныя твае, У iх, спачуццем да мяне, жалоба. I хоць спакою ў сэрцы не стае, Яно развеяць смутак мой магло бы.

Нi сонца яснае на ўсходзе дня, Нi на заходзе зорка Мiлавiца Табе i напалову не раўня, Калi жалоба ў вочах прамянiцца.