Читать «Санэты (на белорусском языке)» онлайн - страница 24

Але якой жа я шукаю праўды, Калi я сам далей цябе пайшоў: Я кляўся выкрываць твае завады I зрокся - праз цябе - сваiх жа слоў.

Я кляўся шчырасцi тваёй i ласцы, Казаў, што любiш i аддана мне, Змушаў свае я вочы закрывацца На праўду ўсю, каб верыць той мане.

Але не ў тым найбольш я вiнаваты: Пакляўся я, што ты пашаны варта!

153

Бог Купiдон, заснуўшы у гайку, Паклаў паходню ля сябе пры боку, А нiмфа, ўзяўшы галаўню ў руку, Яе згасiла ў ручаi глыбокiм.

Вада, нагрэўшыся агнём святым, Хваробы лечыць ад тае часiны. А Купiдон не гараваў па тым: Агонь здабыў з вачэй маёй дзяўчыны.

Каб той агонь пазнаць як мае быць, Ён закрануў мне сэрца нечакана. I вось яно ад той пары балiць, Ручэй гаючы не ўгаiў мне раны.

Пазнаў я ўсё ж: з любiмых мне вачэй Дастану лекi я за ўсё хутчэй.

154

Знянацку задрамаў кахання бог. Паходня ля яго з агнём юрлiвым. Прыбеглi нiмфы. Сон iм дапамог: Адна ўхапiла той агонь iмклiва.

Застаўся абяззброены ўладар, Якi спалiў багата палкiх сэрцаў. А скраднiца такi нябесны дар Вадою залiла ў крынiчнай рэчцы.

Агнём нагрэтая, з часiны той Гаючай стала для мужчын крынiца. I я хадзiў, каб лекавай вадой Мне ад сваёй хваробы як пазбыцца.

Нагрэць ваду любоў дапамагла, Згасiць любоў крынiца не змагла.