Читать «Тутэйшыя» онлайн - страница 36

Янка Купала

ЯНКА. Ці ж ён і цяпер быў чыноўнікам?

ГАНУЛЯ. А так! Служыў у камісарыяце паліцыі нейкім там разношчыкам; нейкія «пшэпусткі» іхнія ды іншыя дакумэнты разносіў.

ЯНКА. Не высокае было яго чыноўніцтва, як гэтак.

ГАНУЛЯ. Ды яно ж праўда! А ўсё віна ў тым, што мой Мікітка вучыўся, але, мабыць, не давучыўся, і выйшла з яго ні богу свечка ні чорту качарга. Рэгістратар! А што цяперашнім часам рэгістратар? Адно глупства!

ЯНКА. Так! Ваш рэгістратар быў вялікае нішто і застаўся вялікім нічым. Але выбачайце, цётачка! Пара нам і дамоў. Бывайце здаровы і шчаслівы!

ГАНУЛЯ (адвітваючыся). Дзе там тое шчасце пры маёй старасці?

АЛЕНКА. Як вам, цётачка, будзе надта маркотна, прыязджайце да нас на вёску, там сонца весялей свеціць, і людзі там лепшыя.

ГАНУЛЯ. Добра, дзеткі, прыеду да вас на вяселле.

ЯНКА І АЛЕНКА выходзяць і спатыкаюць на парозе ў напаўбасяцкім абарваным адзенні ДАМУ І СПРАЎНІКА, з якімі раскланьваюцца.

З'ява IV

Гануля, Дама, Спраўнік.

ДАМА (вітаючыся з Гануляй). Ах, мадам, да чаго мы дажыліся?!

СПРАЎНІК. Да чаго дажыліся?!

ГАНУЛЯ. Так! Не важна, паночкі, як бачу, дажыліся: зусім скромна выглядаеце ў гэтым бядацкім адзенні.

ДАМА І СПРАЎНІК. Занадта скромна!

ГАНУЛЯ. Што ж гэта вам так прыйшлося абяднець?

ДАМА. Ды не абяднець, мадам! Гэта мы так сабе... з прычыны перамены політычнай сытуацыі.

СПРАЎНІК. Усё былое вялічча прыйшлося загнаць у казіны рог і дапасоўвацца да новага часу і новых людзей.

ГАНУЛЯ. А я думала... што ж гэта я думала? Ага, што вы паехалі з тымі, як і з немцамі.

СПРАЎНІК. Пшэпустак усім не хапіла.

ДАМА. А я мела пшэпустку, але на адвітальным рауце неяк згубіла.

ГАНУЛЯ. I прыйшлося вам застацца!

ДАМА І СПРАЎНІК. Прыйшлося застацца.

ГАНУЛЯ. Бедныя ж вы! Мой Мікіта таксама застаўся. А той пан, што быў з вамі, — паехаў?

СПРАЎНІК. Яму хапіла пшэпусткі.

ДАМА. Ён не згубіў яе.

ГАНУЛЯ. Паехаў, а вас пакінуў — не па-кампанейску ён зрабіў.

СПРАЎНІК. Але я надта не бядую. Кажуць, сам Брусілаў ідзе побач з нашымі новымі гаспадарамі, дык не павінен жа ён папусціць у крыўду такіх вэтэранаў старой гвардыі, як я.

ДАМА. А я маю ўсе даныя на дармовую соцыяльную апеку. Апрача таго, бацюшка, які з намі ў вас гасціў, абяцаў, калі што якое мяне прыцісне, дык зробіць протэкцыю ў Прэображэнскі жаночы манастыр.

ГАНУЛЯ. Значыцца, бацюшка таксама не выехаў?

ДАМА. Не, не выехаў.

СПРАЎНІК. Толькі што пайшоў адбіраць у беларусаў ключы ад Юбілейнага дому.

ГАНУЛЯ. I чаго бацюшка палез у гэтую палітыку? Пільнаваў бы лепей ключоў ад архірэйскага дому.

Уваходзіць МІКІТА — босы і без курткі, у руках кошык з пляшкамі і два рэвальверы.

З'ява V

Гануля, Дама, Спраўнік, Мікіта.

ГАНУЛЯ. А мой жа ты сыночак! Хто ж цябе гэта абалваніў?

ДАМА (прыглядаючыся праз лёрнэтку на Мікіту). У вас, мусье рэгістратар, фасон касцюму, як і ў мяне з іх родзіем, — а ля-ба-сяк.