Читать «Ноч Цмока» онлайн - страница 126

— А Ісландыя? — я ўспомніў сваю размову з Федаруком.

— Вось, Ісландыя. Там ці не самая жорсткая міграцыйная палітыка ў свеце, нацыянальнае ставіцца вышэй за ўсё…

 — І ў Ісландыі іншы раз пустуе іх адзіная турма, — дадаў я.

— Вось бачыш… Даядай!

— Многа мне! — прызнаўся я, бо і сапраўды ўжо наеўся, а ў талерцы заставалася яшчэ трэць.

— Не еў жа ні халеры ўвесь дзень! — прыкрыкнула Надзея, і ў яе атрымалася так па-хатняму, так непасрэдна і цёпла, што я залыпаў вачыма.

— Крычыш так. Як на свайго.

— Крычу, пакуль магу. Пакуль тут і мой, — сказала Надзея і сарамліва апусціла вочы.

— Добра, даем. А паслухаеш мяне?

— Куды ад цябе падзенешся, паляўнічы на цмока.

Я ўздрыгнуў. Паляўнічы на цмока. Я ж сапраўды палюю зараз на цмока, я хачу знайсці яго і. пасадзіць у клетку — здаць у дзіцячы дом. Дастаў з кішэні бірульку, працягнуў Надзеі.

— Глядзі.

— Што гэта? — Надзея ўзяла дракончыка з відавочнай насцярогай у вачах.

Я прыўзняў палец угару з маўклівай просьбай пачакаць, бо якраз жаваў, хутка даеў пельмені, пасунуў ад сябе талерку. Надзея забрала яе і аднесла, пасля прысела побач са мной.

— Ну?

Я стаў расказваць ёй пра ўсё: пра размову з Федаруком, пра допыт Падлужнага, пра загад Тамары закрываць справу, пра сустрэчу з Ганнай Латышонак і яе знаходку.

— Бачыш — я маю ўсе шансы трапіць у падручнікі па следстве: нідзе яшчэ не апісаны выпадак забойства, калі забілі маленькага драпежнага звярка, а ў выніку на полі апынуўся труп жанчыны!

— Не верыш? — прыжмурылася Надзея. — А ты ж казаў, там слядоў аніякіх не было. Бачыш, і тлумачэнне адразу: слядоў ласкі нельга было заўважыць. Памерла — і стала чалавекам зноў, — уздыхнула яна.

— Ты здзекуешся? Вось так мне і запісаць: жанчына абярнулася ласкай. Ты зможаш у ласку ператварыцца? Ты ж таксама ведзьма!

— Эх ты, недаверак! — Надзея ўскудлаціла мае валасы, пасля захапіла іх, пацягнула назад, прымусіла мяне адкінуць галаву. Наблізіла свой твар да майго, зазірнула ў вочы. Яе зрэнкі былі так блізка, што абрысы расплыліся, яе вочы ператварыліся ў нябачанае раней бяздоннае і жывое мроіва. Надзея зашаптала горача і адначасова ўсмешліва, з абяцаннем і перакананай верай: — Недаверак мой любы. Калі жанчына кахае — яна ўсё можа. Дзіва хіба — стаць жанчыне ласачкай? Ды калі засумую без цябе, калі доўга пабачыць не змагу — лелькай-матыльком да цябе прылячу, самы капрызны вецер спадарожным зраблю, каб нёс мае тонкія крылы імкліва. Тым матыльком, паўлінавым вокам, ведаеш? Прылячу і тымі вачамі на аксамітных крылах у душу табе зазірну, да самага донца. Пабачу там каханне тваё, пабачу сябе ў тваіх зрэнках і вярнуся самай шчаслівай дадому…

Надзеіна дыхание ветрыкам казытала мой твар. Я памкнуўся наперад, сустрэўся сваімі вуснамі з яе, прыпаў, прытуліўшы мякка яе галаву да сябе.

— Пусці. Пра справу думай, таварыш следчы! — вызвалілася Надзея.

— Жанчына ўсё можа, ведай!

— Пачынаю верыць! — уздыхнуў я. — Яшчэ кавы кубачак з тваіх рук

 — і запішуся ў апалагеты вядзьмарства! А зараз пакуру і зраблю адзін званочак, ага?