Читать «Вятрак – птушка вольная» онлайн - страница 91

– Я на ветраку буду...

– Добра, – кіўнуў Лявон Кончык і застаўся стаяць на тым жа месцы, дзе і стаяў. Далекавата ад паліцая. Той паманіў яго пальцам. І паставіў на правы фланг.

– Вучыць вас трэба! – гыркнуў Вітух.

Вярнуўшыся дамоў, Нупрэй коратка сказаў сваёй старой:

– Соль паберажы. Надоўга, бачу, прыехалі...

Бабка Пелагея захлімкала і нічога не сказала. Нупрэй прытуліў яе да сябе, сказаў:

– Вось вестку атрымаем ад Шуры, весялей будзе. Пакуль тое ды сёе, і атрымаем... Не адразу, вядома ж. Пошта як цяпер ходзіць? Клыпае, можна сказаць. Як прусак. Ды, мо, і не да пісьмаў унуку: вайна – не вяселле. Пакуль аловак той знойдзеш, а папера, што, думаеш, з неба падае? – і стары торкнуў уверх сагнутым пальцам. – Во як! Галоўнае, каб ваяваў добра. А мы тут не падкачаем. Трымайся, Шура! Трымайся!..

Дзед Нупрэй патаптаўся яшчэ трохі на падлозе, задумлівы і маўклівы, а потым змахнуў з шаста рабочае адзенне – густа зацярушаныя мукой –здаецца, ажно, наскрозь! – порткі і кашулю, але перш, чым пераапрануцца, зноў паглядзеў на старую:

– Вайна не вайна, маладзіца, а без ветрака я, што ён – без ветру... Пайду на млын, пагляджу, можа хто і прывязе мех-другі з мінулагодняга ўраджаю... Ага. Сёння вецер добры.

– Паеж хоць.

– Не да ежы.

– Ідзі тады. Толькі ж нос не сунь, куды не трэба, А то я, бачу, ты з хлапцамі звязаўся – каб яны цябе, галовы ж гарачыя, неразумныя, куды ў зман не завялі. Знайшоў з кім сябраваць.

– Вучыць мяне будзеш! – прабурчэў Нупрэй і сабраўся ўжо было ў двор, калі ў хату ўваліўся Вітух.

– Вось цяпер можна і пагаманіць. З вока на вока. Баба твая нам не пашкодзіць. Што глядзіш на мяне так, быццам я табе на хвост солі насыпаў? – Вітух сеў за стол, і адразу даў ведаць, хто тут госць, а хто гаспадар. – Самагон давай. Ды не глядзі, не глядзі так на мяне. Хопіць, пакіравалі. Дайце і Вітуху. Пажылі пры той уладзе, а цяпер буду жыць я. Бацька мой дзе? На Салаўках? Ці ў Сібіры? Я яго туды не адпраўляў. А за тое, што замардавалі чалавека, хто адкажа?

– Мне пара, – Нупрэй памкнуўся выйсці з хаты.

– Кудый-та табе пара? Ці мне пачулася? – лып-нуў вокам Вітух. – А спытаўся ты перш, адпускаю я цябе ці не, га? То-та ж! Ці ты думаеш, стары небарака, перад табой той самы Вітух, што ўвосень прасіў-маліў цябе, каб хлеб наш змалоў? Забыўся? То я напамінаю. Акуратна і своечасова. Памыляешся, ох і памыляешся, дзед. Скажу: сядзі ноч і дзень – і будзеш сядзець як міленькі, нават за вугал, калі прыспічыць, не ўздумаеш выбегчы. Мяне, дзед, германец надзяліў вялікай уладай. Не самазванец я, не думай. Вось!

Вітух патрос перад носам старога нейкай паперкай, папярэдне выцягнуўшы яе з бакавой кішэні – лёгка, што цыркач: відаць, ён усім яе паказвае, таму і трымае напагатове.

– От, старэча, бумажэнцыя! Ёй любому нос падцерці магу. І такому лапатніку, як ты. Падыходзь, га!

Нупрэй усміхнуўся:

– Ты ёй, гэтай, значыць, паперкай, толькі нос можаш падцерці ці яшчэ што?

Вітух рашуча ўскінуў бровы, а потым з усяе сілы – млынар нават спалохаўся, што маснічыну праломіць – грукнуў узбоч сваёй нагі, абутай у новы бот, прыкладам карабіна, пасля тузануў старога за рукаў: